My love of life,
you are gone...pain...I miss you...our children misses you...It is difficult to accept and understand, but we know that we have to.
You were the most kind and lovely father and husbond anyone coud wish for.
We had so very much in you, and thats why our loss is so big - Sebastian and Pernille are crying for you - they are scared to go on without you - you were the soild rock in they're lives... "How can I make it without pappa", Sebastian asked me tonight, and Pernille this very morning.I onely had Pappa for nine years, mamma, and Pernille for seven....
Life is not onely easy it has a lot of aspects, but we'll go through it, carrying you with us - for always - in our hearts, and your picture in our heads - thats is what the children says - and they are right.
I love you for ever.
Wednesday, 30 December 2009
Remembering Ron - Hans Segers
Remembering Ron, I think of energy.
Ron was a very active man: walking, talking, laughing, loving.
A man to be loved.
Why do nice people die so young ?
Hans Segers
Ron's Uncle
Ron was a very active man: walking, talking, laughing, loving.
A man to be loved.
Why do nice people die so young ?
Hans Segers
Ron's Uncle
Familiegevoel - Ron en Peter
Ron was een jongere neef en één van mijn eigen eerste herinneringen is de doop van Ronnie. Mijn vader (zijn oom Kees en broer van zijn moeder) is zijn peetoom, zo’n doop maakt toch indruk.
De herinneringen die ik aan Ron zelf heb, zijn vaak in samenzijn met de familie de Klerk. Als kind heb je niet zo in de gaten hoe bijzonder familie eigenlijk is, maar dat is het zeker wel. De familie de Klerk is een drukke familie. Ik herinner mij schreeuwende ooms, met een rappe tong, met elkaar pratend in de daarvoor net iets te kleine huiskamer van opa en oma.
Zowel Ron als ik hadden toen niet dat uitbundige en waren wat rustiger van aard. Waarschijnlijk daarom ook dat je een binding voelt dat ik altijd heb willen weten hoe zijn leven verder is gelopen, voor ons ver weg in Noorwegen .
Jammer eigenlijk dat er sinds het overlijden van opa en oma nagenoeg geen contact meer is tussen de neven en de nichten. Zo gaat dat nu eenmaal. Ron kijkt nu samen met opa en oma naar de familieleden die eens zo druk zaten te doen in de huiskamer van de familie en nu allemaal hun eigen leven leiden.
Peter de Klerk
De herinneringen die ik aan Ron zelf heb, zijn vaak in samenzijn met de familie de Klerk. Als kind heb je niet zo in de gaten hoe bijzonder familie eigenlijk is, maar dat is het zeker wel. De familie de Klerk is een drukke familie. Ik herinner mij schreeuwende ooms, met een rappe tong, met elkaar pratend in de daarvoor net iets te kleine huiskamer van opa en oma.
Zowel Ron als ik hadden toen niet dat uitbundige en waren wat rustiger van aard. Waarschijnlijk daarom ook dat je een binding voelt dat ik altijd heb willen weten hoe zijn leven verder is gelopen, voor ons ver weg in Noorwegen .
Jammer eigenlijk dat er sinds het overlijden van opa en oma nagenoeg geen contact meer is tussen de neven en de nichten. Zo gaat dat nu eenmaal. Ron kijkt nu samen met opa en oma naar de familieleden die eens zo druk zaten te doen in de huiskamer van de familie en nu allemaal hun eigen leven leiden.
Peter de Klerk
Tuesday, 29 December 2009
Afscheid
Afscheid nemen is nooit leuk,
afscheid nemen is nooit fijn,
maar het zal toch moeten,
ook al doet het erg pijn.
Jij bent nu uit ons leven verdwenen
en dat doet heel zeer.
Niet meer met je praten over van alles en nog wat,
dat kan nu niet meer.
Jouw leven was als een brug,
je kwam altijd weer,
maar nu kom je nooit meer terug.
Ik zal je nooit vergeten,
ik zal je altijd blijven herinneren zoals je was.
Een ding wil ik tegen je zeggen: "Ron, rust zacht".
Afscheid nemen bestaat niet, je gaat wel weg maar verlaat ons niet.
Mathea
afscheid nemen is nooit fijn,
maar het zal toch moeten,
ook al doet het erg pijn.
Jij bent nu uit ons leven verdwenen
en dat doet heel zeer.
Niet meer met je praten over van alles en nog wat,
dat kan nu niet meer.
Jouw leven was als een brug,
je kwam altijd weer,
maar nu kom je nooit meer terug.
Ik zal je nooit vergeten,
ik zal je altijd blijven herinneren zoals je was.
Een ding wil ik tegen je zeggen: "Ron, rust zacht".
Afscheid nemen bestaat niet, je gaat wel weg maar verlaat ons niet.
Mathea
Ron, zoon van onze buren.
Ik woon sinds 9 jaar naast de ouders van Ron, Leon en Jeanneke. Wij hebben Ron voor het eerst ontmoet toen hij op een van zijn bezoeken vanuit Noorwegen terug ging naar zijn ouderlijk nest. We (lees ik, Mathea, Esmee en Ruben) hebben met zijn ouders een hechte band en we hebben het gevoel dat we een een heeeel klein stukje onderdeel mogen zijn van de familie. Iedere keer als Ron op bezoek was met zijn vrouw en kinderen was het een aangenaam weerzien en was praten met Ron alsof we elkaar al jaren kenden.
Ook zijn kinderen kwamen altijd graag over naar NL en kwamen ook graag bij ons over de vloer om te spelen met mijn kinderen. We hebben zelfs het genoegen gehad om samen met zijn gezin, zus Nicole en toen nog vriend Marc, oma en ooms en ons gezin bij Leon en Jeanneke Sinterklaas te mogen vieren. Iets waar ik intens van genoot daar ik zelf niet echt uit een huiselijk nest kom en het mooi vond te zien hoe Ron en zijn familie met elkaar omgaan. Je voelde de liefde die men voor elkaar heeft tot in je botten en ze zijn voor mij een voorbeeld hoe ik mijn kinderen wil groot brengen.
Klinkt misschien gek, maar wat ik het meeste mis is het schaterlachen van de familie Segers als men bij elkaar was. Ik hoorde het zelfs door de muren heen in ons huis, als het weer gezellig was bij de familie Segers.
Als ik met Ron in gesprek was voelde ik me altijd gelijk op mijn gemak door zijn open houding en zijn altijd aanwezige warme glimlach. Ik zag hem meestal maar 1 keer per half jaar, maar het was altijd weer gelijk oude jongens krentenbrood. We hielden per mail wel contact, met name mijn funmailtjes met powerpoints die soms het daglicht niet kunnen verdragen (haha) zag hij graag komen. Heb me laten vertellen dat die het hele ziekenhuis in Noorwegen rond gingen.
De laatste keer dat ik hem sprak was hij bezig met plannen om wellicht in Nederland te gaan wonen en te gaan werken. Ik heb nog met hem staan praten over geschikte woonplaatsen en zijn ouders zagen het helemaal zitten om Ron en zijn gezin dicht in de buurt te hebben. Ook ik keek hiernaar uit omdat ik graag Ron nog beter had leren willen kennen en af en toe eens een pilsje met hem had willen drinken.
Het mocht niet zo zijn.
Ron, je kijkt nu neer op ons ergens vanuit daarboven, we missen je allemaal en dit had niet mogen gebeuren. Het leven is niet eerlijk en op sommige vragen krijgen we geen antwoord, maar in ons hart ben je nog steeds bij ons !!!!
Michel
Monday, 28 December 2009
Denkend aan Ron - Hetty Tondeur
{Foto's volgen! / pictures and translation will be published later}
Denkend aan Ron, denk ik aan de vrijheid van de tijd waarin we elkaar leerden kennen.
Ik denk aan zijn lach en zijn manier van doen; interesse tonen in de ander, makkelijk kunnen omgaan met mensen, zijn vrolijke verhalen, zijn humor en zijn snelle manier van denken. Ik denk aan Sting, poolen, geel eten en frietjes met kroketten. Ik denk aan Karina, Sebastian en Pernille en de jaarlijkse kerstkaart van zijn mooie gezin. Ook denk ik aan the Irish Pub in Amsterdam, zijn trouwdag in Noorwegen en zijn ouders en zus.
Ik denk aan een hele fijne vriendschap. Een blijvende vriendschap. Een gevoel van verbondenheid. Ron is iemand die voor altijd in mijn leven zal blijven.
Ron en ik leerden elkaar kennen eind augustus 1994 tijdens de introductieweek van de opleiding HBO-MBRT in Haarlem. Ron was 18 jaar oud en ik was 19 jaar. De introductieweek werd georganiseerd door ouderejaars studenten voor de nieuwe eerstejaars studenten van de opleiding. We waren ongeveer met 50 mensen. De meeste studenten kwamen over heel Nederland naar Haarlem om te studeren en kenden elkaar dus niet. We stonden allemaal aan het begin van een nieuwe fase in ons leven. Een fase waarin we naast studeren ook op weg zouden gaan naar volwassenheid.
Gedurende de introductieweek verbleven we bij een kanovereniging aan de rivier het Spaarne in Haarlem. We sliepen in een grote ruimte op een matje en slaapzak die we zelf hadden meegenomen. Ron lag 3 matjes bij mij vandaan. Hij stelde zich voor als Ronnie. Ik vond hem meteen aardig en gezellig. Hij was vrolijk, levendig, maakte met iedereen een praatje, maakte grappen en zorgde voor een leuke sfeer. Hij had volgens mij ook speelkaarten meegenomen. Ik zie namelijk voor me dat we met een aantal mensen zittend op de grond aan het kaarten en kletsen zijn. De introductieweek stond in het teken van kennismaken. Er waren allerlei activiteiten voor ons georganiseerd. Zo zijn we met zijn allen van Haarlem naar Amsterdam gefietst voor een bezoek aan het sexmuseum. We hadden een speurtocht door Haarlem om de stad beter te leren kennen. We zijn gaan zwemmen in een zwembad zodat iedereen zich ook weer een beetje kon wassen. En we gingen uit in de stad. Een ontzettend intensieve week. Na die week wist iedereen wie Ron was. Hij viel op. Hij was een van de weinige jongens en door zijn manier van contact maken en aanwezig zijn werd hij opgemerkt. Hij was iemand die door iedereen vrijwel meteen aardig werd gevonden. In deze week is onze vriendschap ontstaan. Een vriendschap waar ik graag over wil vertellen.
De foto waarop we allebei een "big smile" hebben, symboliseert voor mij de vriendschap die wij in die tijd hadden. Deze foto is gemaakt in juni 1995. Samen met Ron probeer ik de zelfontspanner uit van het nieuwe fototoestel dat ik voor mijn verjaardag had gekregen. We hebben vreselijk lol om het feit dat het rode lampje gaat knipperen en we niet precies weten wanneer het fototoestel af zal gaan...
Als ik aan Ron denk uit die tijd dan zie ik zijn donkere halflange krullende haren, olijke ogen, zijn Camel rugzak (vol met boeken en map voor school, volgens mij nam hij altijd alles mee), lange blauwe fleece jas en spijkerbroek. Ik zie hem pulken aan zijn handen. Op het stukje huid tussen je duim en wijsvinger. Ik zie hem lopen met zijn rugzak over zijn rechter schouder. Hier en daar een praatje makend. Of druk aan het oefenen in een van de praktijklokalen. Ik zie hem een witte boterham met kaas of hagelslag eten. Hij kocht zijn brood altijd bij de bakker in Heemstede. Hij ging daar bijna dagelijks naar toe om zijn halfje wit te halen en even bij te praten met het meisje achter de toonbank. In de loop van de jaren werd "het meisje van de bakker" een begrip. Soms zei hij met een glimlach: " Ik moet gaan. Het meisje van de bakker wacht op me".
Ten tijde van deze foto ben ik dus net jarig geweest. Ik kreeg van Ron een schroevendraaier waar ik tot op de dag van vandaag nog veel plezier van heb. Ook kocht hij een bal voor me. Toen we buiten gingen voetballen zat de bal binnen 5 minuten in een boom en dat was het dan. Hier hebben we nog vaak over gelachen.
Ron en ik woonden beide op kamers. Ik woonde met 3 mede-bewoners op een bovenwoning in Haarlem. Ron woonde in Heemstede bij een gezin. Hij heeft hier zijn hele studententijd gewoond. Zijn kamer was een zolderetage, met eigen keuken. De douche en toilet deelde hij met het gezin. In zijn kamer stond een groot bureau met bureaustoel, een boekenkast, tv, stereo-installatie, bed en nog 1 of 2 lekkere stoelen. Er hingen meerdere posters van Esscher aan de muur. De afbeeldingen van deze posters toonden onmogelijke situaties. Als je goed keek, merkte je dat het niet kon wat je zag. De afbeeldingen fascineerde hem.
Het gezin waar hij woonde, had 4 kinderen. Zij hadden een antroposofische levensstijl. Ron at wel eens met ze mee. Dan vertelde hij de volgende dag met een vies gezicht wat hij had gegeten. Over vies gesproken, doet me denken aan het toilet. Deze werd slecht schoon gemaakt. Ron verontschuldigde zich hier altijd voor, terwijl hij er ook niet veel aan kon doen. Hij adviseerde om vooral niet op de wc-bril te gaan zitten.
In het begin van het eerste jaar gingen Ron en ik vaak bij elkaar eten. De eerste keer dat ik bij hem ging eten weet ik nog heel goed. Ik kwam binnen en moest op de lekkerste stoel gaan zitten en we begonnen met een kopje thee. "Wat voor thee wil je?" Hij had wel 20 soorten losse thee in blikjes. Ron wilde een goede gastheer zijn. Hij was toen erg onrustig. Het mocht me aan niets ontbreken. Op een gegeven moment kon ik hem overtuigen dat het echt goed was zo. En er ontstond een situatie waarin hij wat rustiger werd en ik me op mijn gemak voelde. Achteraf denk ik dat hier de kracht van onze vriendschap zat. Ron was levendig, praatte makkelijk en kon mij op mijn gemak stellen en ik was rustig, kon goed luisteren en hem afremmen als dat nodig was.
Daar zaten we dan met een kopje thee. Stroopwafel erbij. Muziek aan. We luisterden oa naar Sting, naar Nederlandstalige liedjes van bijvoorbeeld Harrie Jekkers maar ook naar de nieuwste hits in de popmuziek van die tijd. Ron vertelde over de sterke band die hij met zijn zus had. Hij sprak over zijn ouders, zijn hond en zijn vriendin die hij op dat moment had. We spraken over de belevenissen van het weekend, wat er op donderdagavond in de soos allemaal was gebeurd en over de mensen die we hadden ontmoet. We hadden gewoon veel lol. We zijn nooit verliefd op elkaar geweest. Ik denk dat mede daardoor deze fijne vriendschap kon bestaan.
We aten vaak met zijn drieen bij elkaar. Arianne, Ron en ik. Ook kwam het voor dat we met meer mensen waren. Bij Ron aten we altijd frietjes. Friet was zijn specialiteit. Heerlijke franse frietjes met bitterballen of een kroket. Hierbij serveerde Ron dan de meest uiteenlopende sauzen en kruiden. Ketchup, mayonaise, curry, appelmoes, patatkruiden en niet-te-vergeten de mayonaise van de MacDonalds. Daar was hij supertrots op.
Op een gegeven moment heb ik hem verteld dat ik ook graag wat groente wilde eten bij de frietjes. Dat snapte hij wel. Vanaf die tijd was er altijd een komkommer, tomaat of wat sla voor bij de frieten. Ron vroeg dan lachend: "Kom je bij me eten. Ik heb ook een komkommer!"
Ik heb ooit eens geel eten gemaakt voor Ron en Arianne. Geniaal vond Ron dat. Hij heeft heel vaak gezegd, weet je nog Hetty.. geel eten! Ik maakte een gerecht met kip en rijst en geelkleurige ingrediënten. Een paprika, maïs, prei, ananas en kerriesaus.
Ron was geliefd en hij was erg goed op school, zowel in de theorievakken als in de praktijkvakken. Hij oefende veel in de praktijklokalen en hielp dan ook anderen. Dat vond hij leuk. Ik weet nog dat hij zo ontzettend goed kon echoën, ik was daar echt van onder de indruk. Hij wist altijd meer en kon altijd meer dan er getoetst werd.
Na school gingen we samen regelmatig poolen. We hadden hiervoor ons eigen poolcafe gevonden. Een schimmig, donkere kroeg waar voornamelijk hardrockers kwamen. Wij kwamen daar vaak tegen het eind van de middag. Dan was het stil, er waren hooguit een aantal vaste klanten. Achterin stonden 2 of 4 pooltafels. Onze tafel was links achterin. Ron was goed in poolen. Ik werd steeds beter. We dronken een biertje (liefst een wit biertje) speelden een aantal spellen en spraken over van alles en nog wat. Op een gegeven moment spraken we af dat wanneer we oud en versleten zouden zijn, dat we dan nog steeds een poolafspraak zouden moeten maken. We zouden dan alleen maar te hoeven zeggen: "Links achterin." Dit gevoel van een vriendschap dat zou blijven, wat er ook zou gebeuren heb ik altijd gehouden.
In 1998 loopt onze studententijd naar het einde. Ron komt terug van zijn buitenlandse stage in Noorwegen. Hij is enorm verliefd! Op Karina. Hij vertelt uitvoerig over hun ontmoeting. Liefde op het eerste gezicht. Elke avond belt hij met haar. Ook op een avond waarop Arianne en ik bij hem zijn. Het verbaast me dan hoe goed hij al Noors spreekt. Het wordt al snel duidelijk dat hij echt voor Karina wil gaan en dat hij naar Noorwegen gaat verhuizen. Langzaamaan sluiten we onze studententijd af en rollen we in een nieuw leven. Ron verhuist naar Noorwegen, Arianne gaat naar Israël en ik blijf in Haarlem.
Vanuit Noorwegen leerde Ron me om een emailadres aan te maken bij hotmail. Hij stuurde regelmatig emails en foto's. In het begin kon ik zijn email alleen op het werk lezen. Ik weet nog goed dat Sebastian werd geboren. Ik had nachtdienst en op een rustig moment checkte ik mijn email en ik trof een bericht van Ron over de geboorte van Sebastian en daarbij een paar foto's. Daar zat ik dan midden in de nacht op de röntgenafdeling naar foto's te kijken van een prachtige baby en twee hele trotse ouders. Heel bijzonder vond ik dat. Het was voor mij de eerste keer dat een vriend een baby had gekregen.
Eerder dat jaar had Ron ons verteld dat hij zou gaan trouwen met Karina. Arianne en ik wilden daar graag bij zijn. We planden een vakantie. Arianne nam haar toenmalige man Alex mee en ik nam een vriendin mee. Met de trein zijn we via Duitsland, Denemarken, Zweden, naar Noorwegen gegaan. Ons eindpunt was Stavanger. Het was een prachtige reis. Gedurende die reis namen we een vlieger mee als kado achteraf denk ik... een vlieger? Ron en Karina waren er erg blij mee (zie foto).
Een paar dagen na de trouwerij was er tijd om samen met Ron een wandeling te maken. We zijn naar Preikestolen gereden en hebben deze beklommen. Ron maakte graag foto’s (zie foto). Het was heel fijn om bij zijn huwelijk te zijn geweest. Als ik naar Ron en Karina keek, zag ik een mooi stel. Ik realiseerde me ook dat het allemaal snel was gegaan. Ron was getrouwd en papa.
Ron en Karina kwamen regelmatig naar Nederland. We probeerden elkaar jaarlijks te zien. Zo zijn Arianne en ik een keer naar Roosendaal geweest, hebben Ron en Karina een aantal dagen in een hotel in Zandvoort overnacht en zijn we met elkaar naar het Esschermuseum in Den Haag geweest(zie foto).Toen was Pernille nog heel klein en bleef Sebastian in Roosendaal.
Op een gegeven moment spraken we jaarlijks zo rond de Sinterklaastijd af in the Irish Pub in Amsterdam. Serge en zijn vriendin waren daar ook bij. Het was altijd fijn om elkaar te zien. Ron vertelde dat hij heel lang teerde op onze ontmoetingen. Tijdens deze ontmoetingen spraken we over onze studententijd en over ons leven. Ron vertelde trots over Pernille en Sebastian. Hij vertelde ook dat hij heimwee had en graag terug naar Nederland zou willen. Naar mijn idee lieten Ron en Karina die mogelijkheid open, wellicht zouden ze naar Nederland komen als de kinderen wat groter zouden zijn.
Ron vroeg ondertussen hoe duur de huizen in Nederland waren en of er nog steeds voldoende banen waren. Ik vond het moeilijk om te zien dat hij heimwee had. Ik kon er eigenlijk niet veel mee en hoopte dat hij zijn draai zou vinden in Noorwegen. Want hij had een mooi gezin en Stavanger leek mij een leuke plaats om te wonen.
Onze levens veranderden. Hij had een gezinsleven in Noorwegen. Ik kreeg mijn gezinsleven in Haarlem. We bleven mailen. Hij liet de foto's zien van de verbouwing van zijn huis, foto's van de marathon in Rotterdam en Stockholm en foto's van de kinderen. Heel soms belden we ook. Afspreken in Amsterdam werd vaak pas op het allerlaatste moment geregeld. Ron wilde graag afspreken maar had ook een druk programma als hij in Nederland was. Het contact werd minder maar mijn gevoel van verbondenheid niet. Het leek me goed om hem niet te veel te voeden met verhalen uit Nederland. Ik hoopte namelijk dat hij zich steeds meer thuis zou gaan voelen in Noorwegen. Dus als ik niets hoorde, liet ik ook niet snel wat van mij horen. Toen ik zwanger was in 2008 reageerde hij daar heel enthousiast op. Hij was heel blij voor me. Bij de geboorte van mijn dochter stuurde hij een hele lieve kaart en maakte Pernille een mooie tekening. Fijn vond ik dat.
Elk jaar kreeg ik een sms voor mijn verjaardag. Elk jaar kwam er een mooie kerstkaart met een foto van zijn gezin. Ron beschreef dan de belangrijkste gebeurtenissen van het jaar. Ik vond het altijd heel leuk om te krijgen Het viel me elk jaar weer op dat Ron er steeds volwassener uit ging zien. Hij werd echt een man.
Ik had gehoopt dat we elkaar weer meer zouden gaan zien als de drukste periode van ons gezinsleven achter ons zou liggen. Het laatste wat ik Ron heb gemaild in de zomer van 2009 is: Ik heb zin om weer eens naar Noorwegen te komen. Het is zo lang geleden dat ik bij je ben geweest en het lijkt me fijn om elkaar weer eens te spreken.
Karina, Sebastian, Pernille, Jeanneke, Leon en Nicole jullie zijn altijd welkom bij mij. Ron blijft in mijn gedachten. Hij zal met mij mee blijven leven. Ik vond hem een heerlijk mens.
Hetty
Denkend aan Ron, denk ik aan de vrijheid van de tijd waarin we elkaar leerden kennen.
Ik denk aan zijn lach en zijn manier van doen; interesse tonen in de ander, makkelijk kunnen omgaan met mensen, zijn vrolijke verhalen, zijn humor en zijn snelle manier van denken. Ik denk aan Sting, poolen, geel eten en frietjes met kroketten. Ik denk aan Karina, Sebastian en Pernille en de jaarlijkse kerstkaart van zijn mooie gezin. Ook denk ik aan the Irish Pub in Amsterdam, zijn trouwdag in Noorwegen en zijn ouders en zus.
Ik denk aan een hele fijne vriendschap. Een blijvende vriendschap. Een gevoel van verbondenheid. Ron is iemand die voor altijd in mijn leven zal blijven.
Ron en ik leerden elkaar kennen eind augustus 1994 tijdens de introductieweek van de opleiding HBO-MBRT in Haarlem. Ron was 18 jaar oud en ik was 19 jaar. De introductieweek werd georganiseerd door ouderejaars studenten voor de nieuwe eerstejaars studenten van de opleiding. We waren ongeveer met 50 mensen. De meeste studenten kwamen over heel Nederland naar Haarlem om te studeren en kenden elkaar dus niet. We stonden allemaal aan het begin van een nieuwe fase in ons leven. Een fase waarin we naast studeren ook op weg zouden gaan naar volwassenheid.
Gedurende de introductieweek verbleven we bij een kanovereniging aan de rivier het Spaarne in Haarlem. We sliepen in een grote ruimte op een matje en slaapzak die we zelf hadden meegenomen. Ron lag 3 matjes bij mij vandaan. Hij stelde zich voor als Ronnie. Ik vond hem meteen aardig en gezellig. Hij was vrolijk, levendig, maakte met iedereen een praatje, maakte grappen en zorgde voor een leuke sfeer. Hij had volgens mij ook speelkaarten meegenomen. Ik zie namelijk voor me dat we met een aantal mensen zittend op de grond aan het kaarten en kletsen zijn. De introductieweek stond in het teken van kennismaken. Er waren allerlei activiteiten voor ons georganiseerd. Zo zijn we met zijn allen van Haarlem naar Amsterdam gefietst voor een bezoek aan het sexmuseum. We hadden een speurtocht door Haarlem om de stad beter te leren kennen. We zijn gaan zwemmen in een zwembad zodat iedereen zich ook weer een beetje kon wassen. En we gingen uit in de stad. Een ontzettend intensieve week. Na die week wist iedereen wie Ron was. Hij viel op. Hij was een van de weinige jongens en door zijn manier van contact maken en aanwezig zijn werd hij opgemerkt. Hij was iemand die door iedereen vrijwel meteen aardig werd gevonden. In deze week is onze vriendschap ontstaan. Een vriendschap waar ik graag over wil vertellen.
De foto waarop we allebei een "big smile" hebben, symboliseert voor mij de vriendschap die wij in die tijd hadden. Deze foto is gemaakt in juni 1995. Samen met Ron probeer ik de zelfontspanner uit van het nieuwe fototoestel dat ik voor mijn verjaardag had gekregen. We hebben vreselijk lol om het feit dat het rode lampje gaat knipperen en we niet precies weten wanneer het fototoestel af zal gaan...
Als ik aan Ron denk uit die tijd dan zie ik zijn donkere halflange krullende haren, olijke ogen, zijn Camel rugzak (vol met boeken en map voor school, volgens mij nam hij altijd alles mee), lange blauwe fleece jas en spijkerbroek. Ik zie hem pulken aan zijn handen. Op het stukje huid tussen je duim en wijsvinger. Ik zie hem lopen met zijn rugzak over zijn rechter schouder. Hier en daar een praatje makend. Of druk aan het oefenen in een van de praktijklokalen. Ik zie hem een witte boterham met kaas of hagelslag eten. Hij kocht zijn brood altijd bij de bakker in Heemstede. Hij ging daar bijna dagelijks naar toe om zijn halfje wit te halen en even bij te praten met het meisje achter de toonbank. In de loop van de jaren werd "het meisje van de bakker" een begrip. Soms zei hij met een glimlach: " Ik moet gaan. Het meisje van de bakker wacht op me".
Ten tijde van deze foto ben ik dus net jarig geweest. Ik kreeg van Ron een schroevendraaier waar ik tot op de dag van vandaag nog veel plezier van heb. Ook kocht hij een bal voor me. Toen we buiten gingen voetballen zat de bal binnen 5 minuten in een boom en dat was het dan. Hier hebben we nog vaak over gelachen.
Ron en ik woonden beide op kamers. Ik woonde met 3 mede-bewoners op een bovenwoning in Haarlem. Ron woonde in Heemstede bij een gezin. Hij heeft hier zijn hele studententijd gewoond. Zijn kamer was een zolderetage, met eigen keuken. De douche en toilet deelde hij met het gezin. In zijn kamer stond een groot bureau met bureaustoel, een boekenkast, tv, stereo-installatie, bed en nog 1 of 2 lekkere stoelen. Er hingen meerdere posters van Esscher aan de muur. De afbeeldingen van deze posters toonden onmogelijke situaties. Als je goed keek, merkte je dat het niet kon wat je zag. De afbeeldingen fascineerde hem.
Het gezin waar hij woonde, had 4 kinderen. Zij hadden een antroposofische levensstijl. Ron at wel eens met ze mee. Dan vertelde hij de volgende dag met een vies gezicht wat hij had gegeten. Over vies gesproken, doet me denken aan het toilet. Deze werd slecht schoon gemaakt. Ron verontschuldigde zich hier altijd voor, terwijl hij er ook niet veel aan kon doen. Hij adviseerde om vooral niet op de wc-bril te gaan zitten.
In het begin van het eerste jaar gingen Ron en ik vaak bij elkaar eten. De eerste keer dat ik bij hem ging eten weet ik nog heel goed. Ik kwam binnen en moest op de lekkerste stoel gaan zitten en we begonnen met een kopje thee. "Wat voor thee wil je?" Hij had wel 20 soorten losse thee in blikjes. Ron wilde een goede gastheer zijn. Hij was toen erg onrustig. Het mocht me aan niets ontbreken. Op een gegeven moment kon ik hem overtuigen dat het echt goed was zo. En er ontstond een situatie waarin hij wat rustiger werd en ik me op mijn gemak voelde. Achteraf denk ik dat hier de kracht van onze vriendschap zat. Ron was levendig, praatte makkelijk en kon mij op mijn gemak stellen en ik was rustig, kon goed luisteren en hem afremmen als dat nodig was.
Daar zaten we dan met een kopje thee. Stroopwafel erbij. Muziek aan. We luisterden oa naar Sting, naar Nederlandstalige liedjes van bijvoorbeeld Harrie Jekkers maar ook naar de nieuwste hits in de popmuziek van die tijd. Ron vertelde over de sterke band die hij met zijn zus had. Hij sprak over zijn ouders, zijn hond en zijn vriendin die hij op dat moment had. We spraken over de belevenissen van het weekend, wat er op donderdagavond in de soos allemaal was gebeurd en over de mensen die we hadden ontmoet. We hadden gewoon veel lol. We zijn nooit verliefd op elkaar geweest. Ik denk dat mede daardoor deze fijne vriendschap kon bestaan.
We aten vaak met zijn drieen bij elkaar. Arianne, Ron en ik. Ook kwam het voor dat we met meer mensen waren. Bij Ron aten we altijd frietjes. Friet was zijn specialiteit. Heerlijke franse frietjes met bitterballen of een kroket. Hierbij serveerde Ron dan de meest uiteenlopende sauzen en kruiden. Ketchup, mayonaise, curry, appelmoes, patatkruiden en niet-te-vergeten de mayonaise van de MacDonalds. Daar was hij supertrots op.
Op een gegeven moment heb ik hem verteld dat ik ook graag wat groente wilde eten bij de frietjes. Dat snapte hij wel. Vanaf die tijd was er altijd een komkommer, tomaat of wat sla voor bij de frieten. Ron vroeg dan lachend: "Kom je bij me eten. Ik heb ook een komkommer!"
Ik heb ooit eens geel eten gemaakt voor Ron en Arianne. Geniaal vond Ron dat. Hij heeft heel vaak gezegd, weet je nog Hetty.. geel eten! Ik maakte een gerecht met kip en rijst en geelkleurige ingrediënten. Een paprika, maïs, prei, ananas en kerriesaus.
Ron was geliefd en hij was erg goed op school, zowel in de theorievakken als in de praktijkvakken. Hij oefende veel in de praktijklokalen en hielp dan ook anderen. Dat vond hij leuk. Ik weet nog dat hij zo ontzettend goed kon echoën, ik was daar echt van onder de indruk. Hij wist altijd meer en kon altijd meer dan er getoetst werd.
Na school gingen we samen regelmatig poolen. We hadden hiervoor ons eigen poolcafe gevonden. Een schimmig, donkere kroeg waar voornamelijk hardrockers kwamen. Wij kwamen daar vaak tegen het eind van de middag. Dan was het stil, er waren hooguit een aantal vaste klanten. Achterin stonden 2 of 4 pooltafels. Onze tafel was links achterin. Ron was goed in poolen. Ik werd steeds beter. We dronken een biertje (liefst een wit biertje) speelden een aantal spellen en spraken over van alles en nog wat. Op een gegeven moment spraken we af dat wanneer we oud en versleten zouden zijn, dat we dan nog steeds een poolafspraak zouden moeten maken. We zouden dan alleen maar te hoeven zeggen: "Links achterin." Dit gevoel van een vriendschap dat zou blijven, wat er ook zou gebeuren heb ik altijd gehouden.
In 1998 loopt onze studententijd naar het einde. Ron komt terug van zijn buitenlandse stage in Noorwegen. Hij is enorm verliefd! Op Karina. Hij vertelt uitvoerig over hun ontmoeting. Liefde op het eerste gezicht. Elke avond belt hij met haar. Ook op een avond waarop Arianne en ik bij hem zijn. Het verbaast me dan hoe goed hij al Noors spreekt. Het wordt al snel duidelijk dat hij echt voor Karina wil gaan en dat hij naar Noorwegen gaat verhuizen. Langzaamaan sluiten we onze studententijd af en rollen we in een nieuw leven. Ron verhuist naar Noorwegen, Arianne gaat naar Israël en ik blijf in Haarlem.
Vanuit Noorwegen leerde Ron me om een emailadres aan te maken bij hotmail. Hij stuurde regelmatig emails en foto's. In het begin kon ik zijn email alleen op het werk lezen. Ik weet nog goed dat Sebastian werd geboren. Ik had nachtdienst en op een rustig moment checkte ik mijn email en ik trof een bericht van Ron over de geboorte van Sebastian en daarbij een paar foto's. Daar zat ik dan midden in de nacht op de röntgenafdeling naar foto's te kijken van een prachtige baby en twee hele trotse ouders. Heel bijzonder vond ik dat. Het was voor mij de eerste keer dat een vriend een baby had gekregen.
Eerder dat jaar had Ron ons verteld dat hij zou gaan trouwen met Karina. Arianne en ik wilden daar graag bij zijn. We planden een vakantie. Arianne nam haar toenmalige man Alex mee en ik nam een vriendin mee. Met de trein zijn we via Duitsland, Denemarken, Zweden, naar Noorwegen gegaan. Ons eindpunt was Stavanger. Het was een prachtige reis. Gedurende die reis namen we een vlieger mee als kado achteraf denk ik... een vlieger? Ron en Karina waren er erg blij mee (zie foto).
Een paar dagen na de trouwerij was er tijd om samen met Ron een wandeling te maken. We zijn naar Preikestolen gereden en hebben deze beklommen. Ron maakte graag foto’s (zie foto). Het was heel fijn om bij zijn huwelijk te zijn geweest. Als ik naar Ron en Karina keek, zag ik een mooi stel. Ik realiseerde me ook dat het allemaal snel was gegaan. Ron was getrouwd en papa.
Ron en Karina kwamen regelmatig naar Nederland. We probeerden elkaar jaarlijks te zien. Zo zijn Arianne en ik een keer naar Roosendaal geweest, hebben Ron en Karina een aantal dagen in een hotel in Zandvoort overnacht en zijn we met elkaar naar het Esschermuseum in Den Haag geweest(zie foto).Toen was Pernille nog heel klein en bleef Sebastian in Roosendaal.
Op een gegeven moment spraken we jaarlijks zo rond de Sinterklaastijd af in the Irish Pub in Amsterdam. Serge en zijn vriendin waren daar ook bij. Het was altijd fijn om elkaar te zien. Ron vertelde dat hij heel lang teerde op onze ontmoetingen. Tijdens deze ontmoetingen spraken we over onze studententijd en over ons leven. Ron vertelde trots over Pernille en Sebastian. Hij vertelde ook dat hij heimwee had en graag terug naar Nederland zou willen. Naar mijn idee lieten Ron en Karina die mogelijkheid open, wellicht zouden ze naar Nederland komen als de kinderen wat groter zouden zijn.
Ron vroeg ondertussen hoe duur de huizen in Nederland waren en of er nog steeds voldoende banen waren. Ik vond het moeilijk om te zien dat hij heimwee had. Ik kon er eigenlijk niet veel mee en hoopte dat hij zijn draai zou vinden in Noorwegen. Want hij had een mooi gezin en Stavanger leek mij een leuke plaats om te wonen.
Onze levens veranderden. Hij had een gezinsleven in Noorwegen. Ik kreeg mijn gezinsleven in Haarlem. We bleven mailen. Hij liet de foto's zien van de verbouwing van zijn huis, foto's van de marathon in Rotterdam en Stockholm en foto's van de kinderen. Heel soms belden we ook. Afspreken in Amsterdam werd vaak pas op het allerlaatste moment geregeld. Ron wilde graag afspreken maar had ook een druk programma als hij in Nederland was. Het contact werd minder maar mijn gevoel van verbondenheid niet. Het leek me goed om hem niet te veel te voeden met verhalen uit Nederland. Ik hoopte namelijk dat hij zich steeds meer thuis zou gaan voelen in Noorwegen. Dus als ik niets hoorde, liet ik ook niet snel wat van mij horen. Toen ik zwanger was in 2008 reageerde hij daar heel enthousiast op. Hij was heel blij voor me. Bij de geboorte van mijn dochter stuurde hij een hele lieve kaart en maakte Pernille een mooie tekening. Fijn vond ik dat.
Elk jaar kreeg ik een sms voor mijn verjaardag. Elk jaar kwam er een mooie kerstkaart met een foto van zijn gezin. Ron beschreef dan de belangrijkste gebeurtenissen van het jaar. Ik vond het altijd heel leuk om te krijgen Het viel me elk jaar weer op dat Ron er steeds volwassener uit ging zien. Hij werd echt een man.
Ik had gehoopt dat we elkaar weer meer zouden gaan zien als de drukste periode van ons gezinsleven achter ons zou liggen. Het laatste wat ik Ron heb gemaild in de zomer van 2009 is: Ik heb zin om weer eens naar Noorwegen te komen. Het is zo lang geleden dat ik bij je ben geweest en het lijkt me fijn om elkaar weer eens te spreken.
Karina, Sebastian, Pernille, Jeanneke, Leon en Nicole jullie zijn altijd welkom bij mij. Ron blijft in mijn gedachten. Hij zal met mij mee blijven leven. Ik vond hem een heerlijk mens.
Hetty
Thursday, 24 December 2009
Een herinnering aan Pappa Ron - Rina de Korte
Voor Sebastian en Pernille.
Een herinnering aan Pappa Ron,
Mijn eerste kennismaking met Ron was hij denk ik 5 jaar oud.
Ik ontmoette een lief maar ondeugend ventje met van die donkerbruine ogen die stralend de wereld in keken en een mooie bos krullend haar...
In die tijd werkte ik met jullie Oma Jeanneke en dan kon het gebeuren dat Opa Leon ons naar het werk bracht met de auto, dan moesten Nicole en Ron mee. Nu dat was altijd dolle pret want ze zaten dan achterin de auto flink te dollen. Ron was wel in voor een grap en kon ook aardig plagen, ik denk dat jullie dat allebei ook wel eens doen. Hij kon ook echt schater lachen heel aanstekelijk en het resultaat was altijd dat je niet boos op hem kon worden, dat had hij als kind al goed door. ( maar ja. wie niet)
Ron was zo’n schriel enig ventje die iedereen gemakkelijk om zijn vingers kon winden, ik moest altijd om zijn streken lachen.
Daarna zijn we elkaar een beetje uit het oog verloren. Rond zijn 19e jaar waren we meer bij elkaars leven betrokken. Ik hoorde van het wel en wee van Ron zijn studietijd in Haarlem. Ik herinner mij ook de 25jarige bruiloft van jullie oma en opa nog zo goed, want toen heb ik nog met jullie pappa gedanst, het was een heel leuk feest, waar Nicole en Ron enorm hun best hadden gedaan om zoveel leuke dingen te organiseren.
De tijd brak aan dat Ron Nederland ging verlaten om in Noorwegen jullie vaderland te gaan wonen, heel die periode het trouwen met jullie Mamma Karina en de geboortes van jullie allebei met een stralende Pappa Ron heb ik mee beleeft. Ik bleef met de vele foto”s op de hoogte van jullie, de leuke verhalen die ik weer van oma Jeanneke hoorde, kijk en dat is dan zo wonderlijk van het leven ook jullie halen weer de zelfde ondeugende streken uit als jullie Pappa Ron.
Ron was een hele charmante, lieve aardige knul die veel te vroeg van jullie is weggegaan.
Ik zal altijd met heel veel liefde aan hem denken en ik hoop dat ik jullie in je verdere leven nog een poos kan blijven volgen.
We zien elkaar vast bij Oma en Opa nog wel.
Veel liefs Rina de Korte. (vriendin van Oma en Opa)
Een herinnering aan Pappa Ron,
Mijn eerste kennismaking met Ron was hij denk ik 5 jaar oud.
Ik ontmoette een lief maar ondeugend ventje met van die donkerbruine ogen die stralend de wereld in keken en een mooie bos krullend haar...
In die tijd werkte ik met jullie Oma Jeanneke en dan kon het gebeuren dat Opa Leon ons naar het werk bracht met de auto, dan moesten Nicole en Ron mee. Nu dat was altijd dolle pret want ze zaten dan achterin de auto flink te dollen. Ron was wel in voor een grap en kon ook aardig plagen, ik denk dat jullie dat allebei ook wel eens doen. Hij kon ook echt schater lachen heel aanstekelijk en het resultaat was altijd dat je niet boos op hem kon worden, dat had hij als kind al goed door. ( maar ja. wie niet)
Ron was zo’n schriel enig ventje die iedereen gemakkelijk om zijn vingers kon winden, ik moest altijd om zijn streken lachen.
Daarna zijn we elkaar een beetje uit het oog verloren. Rond zijn 19e jaar waren we meer bij elkaars leven betrokken. Ik hoorde van het wel en wee van Ron zijn studietijd in Haarlem. Ik herinner mij ook de 25jarige bruiloft van jullie oma en opa nog zo goed, want toen heb ik nog met jullie pappa gedanst, het was een heel leuk feest, waar Nicole en Ron enorm hun best hadden gedaan om zoveel leuke dingen te organiseren.
De tijd brak aan dat Ron Nederland ging verlaten om in Noorwegen jullie vaderland te gaan wonen, heel die periode het trouwen met jullie Mamma Karina en de geboortes van jullie allebei met een stralende Pappa Ron heb ik mee beleeft. Ik bleef met de vele foto”s op de hoogte van jullie, de leuke verhalen die ik weer van oma Jeanneke hoorde, kijk en dat is dan zo wonderlijk van het leven ook jullie halen weer de zelfde ondeugende streken uit als jullie Pappa Ron.
Ron was een hele charmante, lieve aardige knul die veel te vroeg van jullie is weggegaan.
Ik zal altijd met heel veel liefde aan hem denken en ik hoop dat ik jullie in je verdere leven nog een poos kan blijven volgen.
We zien elkaar vast bij Oma en Opa nog wel.
Veel liefs Rina de Korte. (vriendin van Oma en Opa)
Sunday, 6 December 2009
Memories of Ingrid
Hi Nicole!
It's been a while since I last saw you at the funeral.
I drive past the graveyard every day, and I think of Ron, Karina, the kids, you and your family every time.
And I cannot understand....
As I told you when I first met you at Karina's house, I have only good memories about Ron.
I knew Ron from working in the x-ray dept. where I started in 1999.
He was a fantastic person to be around at work.
He was always very helpful, both towards colleagues and patients.
And always treating people around him very respectfully.
Nothing was a problem, and he was always very hard working.
And he would always tell you how he appreciated your company.
And we told him back.
He was smiling!
He was smiling a lot!
You could see him coming in the hallway with his white coat in a twirl behind him,
he was walking so fast!
And he was smiling!
He was always on the phone with Karina.
When he hang up, he would say "I love you" in Norwegian, a mix of Karina's dialect and the Stavanger-dialect.
Never embarrassed if we could hear him.
I think they were very much in love.
The last time I saw them together, I was in my car on my way home from work.
Karina and Ron came walking holding hands right past my car, but had only eyes for each other.
They had this bright and easy walk, like they were not really touching the ground.
And they looked to be so in love, that I just had to smile!
It was fantastic to see two people so happy and showing it on an ordinary weekday.
This is my last memory of Ron.
I wish I could have some more.
I miss him.
All my best wishes for your work on the blog, Nicole!
Warm regards, Ingrid.
It's been a while since I last saw you at the funeral.
I drive past the graveyard every day, and I think of Ron, Karina, the kids, you and your family every time.
And I cannot understand....
As I told you when I first met you at Karina's house, I have only good memories about Ron.
I knew Ron from working in the x-ray dept. where I started in 1999.
He was a fantastic person to be around at work.
He was always very helpful, both towards colleagues and patients.
And always treating people around him very respectfully.
Nothing was a problem, and he was always very hard working.
And he would always tell you how he appreciated your company.
And we told him back.
He was smiling!
He was smiling a lot!
You could see him coming in the hallway with his white coat in a twirl behind him,
he was walking so fast!
And he was smiling!
He was always on the phone with Karina.
When he hang up, he would say "I love you" in Norwegian, a mix of Karina's dialect and the Stavanger-dialect.
Never embarrassed if we could hear him.
I think they were very much in love.
The last time I saw them together, I was in my car on my way home from work.
Karina and Ron came walking holding hands right past my car, but had only eyes for each other.
They had this bright and easy walk, like they were not really touching the ground.
And they looked to be so in love, that I just had to smile!
It was fantastic to see two people so happy and showing it on an ordinary weekday.
This is my last memory of Ron.
I wish I could have some more.
I miss him.
All my best wishes for your work on the blog, Nicole!
Warm regards, Ingrid.
Herinneringen Arianne
Samen met Ronnie heb ik de MBRT gedaan. De opleiding om op de radiologie of radiotherapie afdeling te gaan werken. Ron woonde toen bij een hospita in huis in Heemstede en ik in een studentenhuis in Haarlem. Ron was niet echt van de gezonde kost. Als ik daar kwam eten, meestal samen met Hetty, kregen we ALTIJD frietjes en kroketten. Hij at nooit wat anders. Op een gegeven moment begreep hij wel dat wij graag gezond aten en dus kocht hij er vanaf toen altijd een krop sla bij.
Hetty en ik hebben ook wel eens gekookt voor hem, omdat we de frietjes een beetje beu waren. We besloten rijst te maken met een saus en in die saus mochten alleen maar geel gekleurde ingredienten. We kochten mais, ananas, gele paprika, ui, perzik stukjes etc. Dat vond hij zo’n grandioos recept en dat kon hij onthouden, dat hij dat ook nog wel eens voor ons heeft gekookt later. We noemden het GEEL. Hij zei altijd: Kom...laten we vanavond weer GEEL eten.
Ron had ook een heel bijzonder theekannetje. Je gooide het gekookte water erin en theeblaadjes en er zat een ingebouwde zeef in zodat de blaadjes niet in je kopje kwamen. Hij had vervolgens een enorme hoeveelheid theesoorten. Ik weet nog dat ik bij hem voor het eerst caramel thee heb gedronken.
Ron hield altijd van gezelligheid. Hij kletste aan 1 stuk door. Hij had nooit de rust om lekker te gaan zitten, maar was altijd in de weer. Tijdens onze eetsessies sprong hij elke minuut op en zei zoiets als: Wil je iets bij de thee? Zal ik de mayo voor je halen? Wil je zout erbij? Ik heb ook wel currie! Zal ik je die foto’s laten zien....etc etc. Hij was altijd bang dat het je aan iets ontbrak of dat hij je moest vermaken.
Ron was erg populair op school. Het lievelingetje van de leraren. Niet dat hij slijmde ofzo, hij was gewoon erg spontaan en opgewekt, altijd. Hij kreeg dan ook de beste stageplaatsen. Altijd in de buurt zodat hij gewoon in z’n studentenkamer kon blijven wonen en weinig reistijd had. Ik was daar wel eens jaloers op. Ik moest stagelopen in Leeuwarden en Blaricum...,
Ron in z’n studententijd
Kerst 1996. Iedereen in mijn studentenhuis had een gerecht gemaakt. Volgens mij had Ron de pindasaus gemaakt!!
In 1998 ben ik getrouwd. Niet volgens de nederlandse tradities, dus gewoon ‘s avonds met vrienden uiteten en de kroeg in. Ron was ook van de partij!
Toen Ronnie naar Noorwegen vertrok werd al snel meegedeeld dat hij Ron genoemd wilde worden. Echt van de 1 op de andere dag was het voorbij met Ronnie. Als je je ook maar even vergistte, kreeg je het direct te horen. Heel stellig!
Ik ben nog op de trouwdag geweest in Noorwegen. Wat had Ron een bleek gezichtje. Hij vond het superspannend. Ik heb Sebastian toen voor het eerst gezien. Ron was zo trots. Op z’n zoon en op z’n vrouw!
Elk jaar als Karina en Ron in Nederland waren probeerden we wat af te spreken. Vaak kreeg ik het 1 dag van te voren te horen wanneer ze nog net een gaatje hadden om af te spreken. Dan moest ik met spoed uren opnemen van m’n werk of een dag vrij vragen. Maar die ontmoetingen waren altijd beregezellig.
Hier waren we in het Eschermuseum in Den Haag. Op Ron’s studentenkamer pronkten de Escher tekeningen overal aan de muur. Dus dit was wel een toepasselijk uitstapje.
Ron en ik hadden voornamelijk email contact, omdat we natuurlijk ver van elkaar woonden. Hij mailde me altijd hoe het met z’n gezin ging. Z’n kinderen waren z’n grote trots. Alle clubjes en sporten die ze deden/doen, hoe het op school ging, hoe de sinterklaasavond was... Ook van de verbouwing van z’n huis kreeg ik steeds updates met foto’s.
Ik ken hem als een enorme spontane, vrolijke, geinteresseerde en lieve vent. Hij bracht een lach op ieders gezicht. Was altijd bezorgd om anderen en altijd gezellig, had veel voor een ander over. Hij vergat zichzelf wel eens. Daarom vond ik het zo leuk voor hem, dat hij zich helemaal in het hardlopen had gestort. Echt zijn ding en hij ging er helemaal voor. Zelfs zijn eetgewoonten waren drastisch veranderd mailde hij me vol trots.
Ik zal hem missen!!
Liefs, Arianne
Hetty en ik hebben ook wel eens gekookt voor hem, omdat we de frietjes een beetje beu waren. We besloten rijst te maken met een saus en in die saus mochten alleen maar geel gekleurde ingredienten. We kochten mais, ananas, gele paprika, ui, perzik stukjes etc. Dat vond hij zo’n grandioos recept en dat kon hij onthouden, dat hij dat ook nog wel eens voor ons heeft gekookt later. We noemden het GEEL. Hij zei altijd: Kom...laten we vanavond weer GEEL eten.
Ron had ook een heel bijzonder theekannetje. Je gooide het gekookte water erin en theeblaadjes en er zat een ingebouwde zeef in zodat de blaadjes niet in je kopje kwamen. Hij had vervolgens een enorme hoeveelheid theesoorten. Ik weet nog dat ik bij hem voor het eerst caramel thee heb gedronken.
Ron hield altijd van gezelligheid. Hij kletste aan 1 stuk door. Hij had nooit de rust om lekker te gaan zitten, maar was altijd in de weer. Tijdens onze eetsessies sprong hij elke minuut op en zei zoiets als: Wil je iets bij de thee? Zal ik de mayo voor je halen? Wil je zout erbij? Ik heb ook wel currie! Zal ik je die foto’s laten zien....etc etc. Hij was altijd bang dat het je aan iets ontbrak of dat hij je moest vermaken.
Ron was erg populair op school. Het lievelingetje van de leraren. Niet dat hij slijmde ofzo, hij was gewoon erg spontaan en opgewekt, altijd. Hij kreeg dan ook de beste stageplaatsen. Altijd in de buurt zodat hij gewoon in z’n studentenkamer kon blijven wonen en weinig reistijd had. Ik was daar wel eens jaloers op. Ik moest stagelopen in Leeuwarden en Blaricum...,
Ron in z’n studententijd
Kerst 1996. Iedereen in mijn studentenhuis had een gerecht gemaakt. Volgens mij had Ron de pindasaus gemaakt!!
In 1998 ben ik getrouwd. Niet volgens de nederlandse tradities, dus gewoon ‘s avonds met vrienden uiteten en de kroeg in. Ron was ook van de partij!
Toen Ronnie naar Noorwegen vertrok werd al snel meegedeeld dat hij Ron genoemd wilde worden. Echt van de 1 op de andere dag was het voorbij met Ronnie. Als je je ook maar even vergistte, kreeg je het direct te horen. Heel stellig!
Ik ben nog op de trouwdag geweest in Noorwegen. Wat had Ron een bleek gezichtje. Hij vond het superspannend. Ik heb Sebastian toen voor het eerst gezien. Ron was zo trots. Op z’n zoon en op z’n vrouw!
Elk jaar als Karina en Ron in Nederland waren probeerden we wat af te spreken. Vaak kreeg ik het 1 dag van te voren te horen wanneer ze nog net een gaatje hadden om af te spreken. Dan moest ik met spoed uren opnemen van m’n werk of een dag vrij vragen. Maar die ontmoetingen waren altijd beregezellig.
Hier waren we in het Eschermuseum in Den Haag. Op Ron’s studentenkamer pronkten de Escher tekeningen overal aan de muur. Dus dit was wel een toepasselijk uitstapje.
Ron en ik hadden voornamelijk email contact, omdat we natuurlijk ver van elkaar woonden. Hij mailde me altijd hoe het met z’n gezin ging. Z’n kinderen waren z’n grote trots. Alle clubjes en sporten die ze deden/doen, hoe het op school ging, hoe de sinterklaasavond was... Ook van de verbouwing van z’n huis kreeg ik steeds updates met foto’s.
Ik ken hem als een enorme spontane, vrolijke, geinteresseerde en lieve vent. Hij bracht een lach op ieders gezicht. Was altijd bezorgd om anderen en altijd gezellig, had veel voor een ander over. Hij vergat zichzelf wel eens. Daarom vond ik het zo leuk voor hem, dat hij zich helemaal in het hardlopen had gestort. Echt zijn ding en hij ging er helemaal voor. Zelfs zijn eetgewoonten waren drastisch veranderd mailde hij me vol trots.
Ik zal hem missen!!
Liefs, Arianne
Memories of Audhild
I have many memories of Ron, but not many including the children. But he often told us about Sebastian and Pernille, how proud he was. One of the last things he said to me was how proud he was that the children were becoming such good swimmers, and he showed a very good picture he had taken of Sebastian swimming. And I also remember him talking in the phone with Pernille, who just lost a tooth. "I`m so proud of you, Pernille!" he said, and I could hear the little girl say (she was talking very loudly:)): "I`m proud of you too, daddy!". I tought this was a very touching moment, and I mentioned it several times for Ron, how nice I thought it was.
We mostly spent time together at work. But a couple of times he invited some of his colleagues to his house for his famous "pommes frites" with mayonnaise! Yummy!
I wanted to share a memory of Ron, and some pictures from that day, and if you want you can use it in the book. If not I thought it would maybe be nice for you to see them anyway. I don`t know Ron`s children very much, and they don`t remember me(I think). But in march 2007 they came with us to Bersagel/Eskeland, a place where my father grew up, and my parents have some houses and a little cottage by the sea. We had a good time, had a barbecue, hot chocolate, and the children played. It was me, David, Monika (Ron`s colleague), Gunnar (Monika`s husband), Anna (their daughter), Ron, Sebastian and Pernille. Sebastian and David played football, and Ron was so proud of Sebastian, all the tricks he could do! After a while we went down by the sea, where the children looked for fish in the sea, shrimps and maybe some crabs? It seemed to be too early in the spring for crabs, but the children were very happy when they managed to catch a little fish! I think they all had a great time! I know I did!
Regards,
Audhild
Audhild: Ron`s colleague (and married to David; who took family photos of Ron and family at Sola, in 2007?)
Audhild wrote to Nicole: It is so nice of you to make a blog about Ron, and also the book for his children. I worked with Ron, and still I feel it is so unreal that he is gone. He was a great colleague, and I miss his smile and his sense of humor, I miss his voice when he shouted : "Good morning, Audhild!", well, I miss everything about him!! I`m glad to have known your brother. He meant a lot to a lot of people. He lives on in our hearts forever.
We mostly spent time together at work. But a couple of times he invited some of his colleagues to his house for his famous "pommes frites" with mayonnaise! Yummy!
I wanted to share a memory of Ron, and some pictures from that day, and if you want you can use it in the book. If not I thought it would maybe be nice for you to see them anyway. I don`t know Ron`s children very much, and they don`t remember me(I think). But in march 2007 they came with us to Bersagel/Eskeland, a place where my father grew up, and my parents have some houses and a little cottage by the sea. We had a good time, had a barbecue, hot chocolate, and the children played. It was me, David, Monika (Ron`s colleague), Gunnar (Monika`s husband), Anna (their daughter), Ron, Sebastian and Pernille. Sebastian and David played football, and Ron was so proud of Sebastian, all the tricks he could do! After a while we went down by the sea, where the children looked for fish in the sea, shrimps and maybe some crabs? It seemed to be too early in the spring for crabs, but the children were very happy when they managed to catch a little fish! I think they all had a great time! I know I did!
Regards,
Audhild
Audhild: Ron`s colleague (and married to David; who took family photos of Ron and family at Sola, in 2007?)
Audhild wrote to Nicole: It is so nice of you to make a blog about Ron, and also the book for his children. I worked with Ron, and still I feel it is so unreal that he is gone. He was a great colleague, and I miss his smile and his sense of humor, I miss his voice when he shouted : "Good morning, Audhild!", well, I miss everything about him!! I`m glad to have known your brother. He meant a lot to a lot of people. He lives on in our hearts forever.
Memories of Henning
Kjære Karina, Sebastian, Pernille og øvrig familie og venner.
Gjennom Rons bortgang har vi alle mistet en kjær venn.
Jeg har kjent Ron i 9 år og han ble raskt en av mine aller beste venner.
Første gang jeg traff Ron var i 2001 da vi begge var hjemme i pappapermisjon med vårt første barn. Da traff vi hverandre på lekeplasser ute, eller hjemme hos hverandre. Vi var begge i samme situasjon og koste oss som hjemmeværende pappaer.
I 2003 begynte vi å trene sammen og vi har løpt uttallige mil og deltatt i mange løp. For å opprettholde konkurransen mellom oss ble det nødvendig for meg å få flere minutters forsprang når vi sprang rundt Stokkavatn. Da visste jeg at Ron kom i fullt firsprang bak meg. De siste årene kom Ron opp på et imponerende nivå og løp maraton under 3 timer. Ron uttrykte at han satte stor pris på at du Karina deltok i løpingen og det fellesskapet det ga dere.
Vi har alltid sett på deg Karina som en unik støttespiller for Ron. Sammen har dere bygd hus og satt to flotte barn til verden. Jeg vil alltid minnes Ron for sin enorme interesse for barna. Våre to familier har vært på mange utflukter sammen, Dalsnuten, Lundsvågen, Trollskogen og jærstrendene for å nevne noen, sist for ca 2 uker siden når vi var på Engøyholmen på familiedag. Her var du den aktive pappaen som vi kjente, du fotograferte, hjalp ungene med å lage seilbåter og var aktivt med i det som ungene ville gjøre. Vi vil gjerne at vi også i fremtiden bruker tid på familieutflukter sammen. Våre barn trives veldig godt i hverandres selskap.
Mine barn husker Ron som en spøkefull og snill person. Vegard sier at han husker at Ron alltid var med i leken sammen med ungene. Oda og Hannah sier at han tøyset alltid med oss og leste bøker når vi var på overnatting.
Jeg vil minnes Ron for hans interesse for andre, replikkene ”Hvordan går det med deg?”, ”Kjekt å se deg” og ”Vil du ha kaffe” var faste spørsmål når jeg kom innom. Han var alltid opptatt av hvordan andre hadde det. Etter at han hadde vært i Nederland kom han innom med spesialiteter, noe som Tamara satt stor pris på.
De siste årene har vi hatt en fast tradisjon på å feire nyttårsaften sammen og det har alltid vært hyggelig.
Ron, du vil alltid ha en plass i hjertet mitt. Jeg satte umåtelig stor pris på det vennskapet vi hadde. Jeg kommer aldri til å glemme deg. Takk for alle stundene jeg fikk dele meg deg.
Henning Verstegen
Gjennom Rons bortgang har vi alle mistet en kjær venn.
Jeg har kjent Ron i 9 år og han ble raskt en av mine aller beste venner.
Første gang jeg traff Ron var i 2001 da vi begge var hjemme i pappapermisjon med vårt første barn. Da traff vi hverandre på lekeplasser ute, eller hjemme hos hverandre. Vi var begge i samme situasjon og koste oss som hjemmeværende pappaer.
I 2003 begynte vi å trene sammen og vi har løpt uttallige mil og deltatt i mange løp. For å opprettholde konkurransen mellom oss ble det nødvendig for meg å få flere minutters forsprang når vi sprang rundt Stokkavatn. Da visste jeg at Ron kom i fullt firsprang bak meg. De siste årene kom Ron opp på et imponerende nivå og løp maraton under 3 timer. Ron uttrykte at han satte stor pris på at du Karina deltok i løpingen og det fellesskapet det ga dere.
Vi har alltid sett på deg Karina som en unik støttespiller for Ron. Sammen har dere bygd hus og satt to flotte barn til verden. Jeg vil alltid minnes Ron for sin enorme interesse for barna. Våre to familier har vært på mange utflukter sammen, Dalsnuten, Lundsvågen, Trollskogen og jærstrendene for å nevne noen, sist for ca 2 uker siden når vi var på Engøyholmen på familiedag. Her var du den aktive pappaen som vi kjente, du fotograferte, hjalp ungene med å lage seilbåter og var aktivt med i det som ungene ville gjøre. Vi vil gjerne at vi også i fremtiden bruker tid på familieutflukter sammen. Våre barn trives veldig godt i hverandres selskap.
Mine barn husker Ron som en spøkefull og snill person. Vegard sier at han husker at Ron alltid var med i leken sammen med ungene. Oda og Hannah sier at han tøyset alltid med oss og leste bøker når vi var på overnatting.
Jeg vil minnes Ron for hans interesse for andre, replikkene ”Hvordan går det med deg?”, ”Kjekt å se deg” og ”Vil du ha kaffe” var faste spørsmål når jeg kom innom. Han var alltid opptatt av hvordan andre hadde det. Etter at han hadde vært i Nederland kom han innom med spesialiteter, noe som Tamara satt stor pris på.
De siste årene har vi hatt en fast tradisjon på å feire nyttårsaften sammen og det har alltid vært hyggelig.
Ron, du vil alltid ha en plass i hjertet mitt. Jeg satte umåtelig stor pris på det vennskapet vi hadde. Jeg kommer aldri til å glemme deg. Takk for alle stundene jeg fikk dele meg deg.
Henning Verstegen
Miss Me - But Let Me Go
Miss Me - But Let Me Go
When I come to the end of the road,
And the sun has set for me,
I want no rites in a gloom-filled room;
Why cry for a soul set free?
Miss me a little - but not too long
and not with your head bowed low,
Remember the love that we once shared.
Miss Me - But Let Me Go.
For this is a journey we all must take,
And each must go alone.
It's all part of the Master's plan,
A step on the road to home.
When you are lonely and sick of heart,
go to the friends we know.
Bury our sorrows in doing good deeds.
Miss Me - But Let Me Go.
Varme tanker fra meg.
Sebastian's teacher.
When I come to the end of the road,
And the sun has set for me,
I want no rites in a gloom-filled room;
Why cry for a soul set free?
Miss me a little - but not too long
and not with your head bowed low,
Remember the love that we once shared.
Miss Me - But Let Me Go.
For this is a journey we all must take,
And each must go alone.
It's all part of the Master's plan,
A step on the road to home.
When you are lonely and sick of heart,
go to the friends we know.
Bury our sorrows in doing good deeds.
Miss Me - But Let Me Go.
Varme tanker fra meg.
Sebastian's teacher.
A smile - Serge
A smile is such a precious expression
A smile is not just a laugh
The difference is the warmth a smile spreads
In times as these so tough
Ron had this precious smile
The twinkling in his eyes when he was talking to you
You could feel the warmth spreading
There’s nothing else he needed to do
Wouldn't the world be much nicer
with such a smile so meaningful I believe ?
So why wait for tomorrow
and share a smile with those in grief.
Let us remember
Ron’s smile this loving way
So it can comfort us
on any sadful day
Serge
A smile is not just a laugh
The difference is the warmth a smile spreads
In times as these so tough
Ron had this precious smile
The twinkling in his eyes when he was talking to you
You could feel the warmth spreading
There’s nothing else he needed to do
Wouldn't the world be much nicer
with such a smile so meaningful I believe ?
So why wait for tomorrow
and share a smile with those in grief.
Let us remember
Ron’s smile this loving way
So it can comfort us
on any sadful day
Serge
Kjære gode Ron - Knut
Du e kje blant oss merr, du va ein gode venn
Men eg har et håb om å treffa deg igjen
Me tenke gode tankar om tiå så va
Sånne gode minner e sabla gode å ha
Ud på tur eller kaffi på terrassen
Uansett ka, så va du i gassen
Verken Karina eller du, va vanskelige å be
"Gje oss fem minutt, me blir med"
Du spøkte og lo, hadde alltid någe å sei
Og trengte eg hjelp, fekk eg aldri nei
Den snillaste maen så gjekk i to sko
Du va der for andre, du va bare god
Du gjorde alt du kunne, for ungene dine
Det du gjorde for de, gjorde du og for mine
Kasper sa: "Ron va min beste voksne venn"
Dette kunne mange sagt om og om igjen
Kjærlige, snille, omtenksom og grei
Du romma så mye, du viste andre vei
For meg va du ein sanne helt
Eg ville vært som deg viss eg kunne velgt
Me kjente deg ikkje lenge, ungane, eg og Siv
Men du har fått ein store plass i våre liv
Eg har mysta ein kompis, så va viktige for meg
Du stilte alltid opp, du va deg
Du vil alltid ha ein plass i hjerta mitt
Eg vett at eg og hadde ein plass i ditt
Eg vil for alltid savna deg, snille, gode Ron
Du va den du va, og derfor blir det sånn
Knut
Men eg har et håb om å treffa deg igjen
Me tenke gode tankar om tiå så va
Sånne gode minner e sabla gode å ha
Ud på tur eller kaffi på terrassen
Uansett ka, så va du i gassen
Verken Karina eller du, va vanskelige å be
"Gje oss fem minutt, me blir med"
Du spøkte og lo, hadde alltid någe å sei
Og trengte eg hjelp, fekk eg aldri nei
Den snillaste maen så gjekk i to sko
Du va der for andre, du va bare god
Du gjorde alt du kunne, for ungene dine
Det du gjorde for de, gjorde du og for mine
Kasper sa: "Ron va min beste voksne venn"
Dette kunne mange sagt om og om igjen
Kjærlige, snille, omtenksom og grei
Du romma så mye, du viste andre vei
For meg va du ein sanne helt
Eg ville vært som deg viss eg kunne velgt
Me kjente deg ikkje lenge, ungane, eg og Siv
Men du har fått ein store plass i våre liv
Eg har mysta ein kompis, så va viktige for meg
Du stilte alltid opp, du va deg
Du vil alltid ha ein plass i hjerta mitt
Eg vett at eg og hadde ein plass i ditt
Eg vil for alltid savna deg, snille, gode Ron
Du va den du va, og derfor blir det sånn
Knut
Sunday, 1 November 2009
Je vult mijn dag
Je vult mijn dag en mijn gedachten
maar ook mijn ogen met tranen
Je bent altijd bij me in mijn dromen
maar in werkelijkheid ben je er niet meer
Je gaf me liefde, maar nam me die ook weer af,
Wat je me ook gaf, maar niet kunt afnemen
zijn mijn herinneringen aan jou
Herinneringen, die niet alleen verleden zijn
maar ook mijn heden draaglijk maken
en mijn toekomst zullen bepalen
Ik hou voor altijd van jou
mama
----------------------------------------------------------
You fill my day
You fill my day and my thoughts
But also my eyes with tears
You are always with me in my dreams
but in reality you are no longer here
You gave me love, but took it away
What you gave and what you cannot take
are my memories of you
Memories which are not only of the past
but also make my present bearable
and will determine my future
I love you for ever.
mama
maar ook mijn ogen met tranen
Je bent altijd bij me in mijn dromen
maar in werkelijkheid ben je er niet meer
Je gaf me liefde, maar nam me die ook weer af,
Wat je me ook gaf, maar niet kunt afnemen
zijn mijn herinneringen aan jou
Herinneringen, die niet alleen verleden zijn
maar ook mijn heden draaglijk maken
en mijn toekomst zullen bepalen
Ik hou voor altijd van jou
mama
----------------------------------------------------------
You fill my day
You fill my day and my thoughts
But also my eyes with tears
You are always with me in my dreams
but in reality you are no longer here
You gave me love, but took it away
What you gave and what you cannot take
are my memories of you
Memories which are not only of the past
but also make my present bearable
and will determine my future
I love you for ever.
mama
Saturday, 31 October 2009
Song dedicated to Ron
This song I have written after a beautiful experience with Ron. He took his children (Pernille was still in a pram), Marc and me to the beach. We took the kite, because he wanted to show how wonderful it is to have a kite, 5 meters wide! The kite was magnificent and really something exciting. He taught me how to do it and it took me up in the air for a few meters. Really fantastic!!
At the time I was a bit down, but this really showed me the beauty of life...
Kite (2007)
chorus:
The kite took flight
Going left and right
Up the air and Whoop!
Swoop my feet from the sand
going higher and higher
Whirling, whirling, whirling
Up and down
Dragging my feet through the ground...
verse:
Up at the beach
in the far North
My brother starts to teach
Teach me what is worth
Worthwhile doing
With a kite
On the beach
I enjoy, I enjoy, I enjoy!
At the time I was a bit down, but this really showed me the beauty of life...
Kite (2007)
chorus:
The kite took flight
Going left and right
Up the air and Whoop!
Swoop my feet from the sand
going higher and higher
Whirling, whirling, whirling
Up and down
Dragging my feet through the ground...
verse:
Up at the beach
in the far North
My brother starts to teach
Teach me what is worth
Worthwhile doing
With a kite
On the beach
I enjoy, I enjoy, I enjoy!
Friday, 30 October 2009
Childhood Ron - Skateboard | Jeugd Ron - Skateboard
Ron had een groen skateboard en ik een gele. Die gele had ik gewonnen bij een wedstrijd ballon-blazen-tot-ie-kapot-was. Mijn skateboard was eigenlijk fijner en soms mocht hij op de mijne. We vonden het heel gaaf om lekker hard te gaan.
Ron had a green skateboard and I a yellow one. Mine was a price at a competition in Belgium and it was actually better than his was. Sometimes I would let him use mine. We loved to go fast!
Childhood Ron - Sea | Jeugd Ron - Zee
Aan het strand zijn Ron en ik altijd in ons element geweest. Ron en ik hebben maar wat zandkastelen gebouwd in onze kinderjaren! We hebben dat ook nog in Venetie gedaan met zijn kinderen en we hebben ervan genoten!
Ron and I were really happy at the beach. Ron and I have built beautiful structures when we were children. We still did so in Venice with his children and we loved it!
Childhood Ron - France | Jeugd Ron - Frankrijk
Op vakantie in Frankrijk. Mijn broer en ik hebben heel Frankrijk zo'n beetje gehad in onze jeugd. Dat was altijd erg leuk. Achterin de auto gingen we altijd computerspelletjes doen en was er flinke competitie! Op vakanties was hij samen met mij altijd over rotsen aan het klauteren en springen. Dat deden wij graag!
We went on vacation in France. My brother and I have seen the whole country in our childhood. This was always great fun! In the back of the car we always played computer games and we were pretty competitive! On vacations he and I loved to climb on rocks and jump from one rock to another!
Tuesday, 13 October 2009
Welcome
This is the blog dedicated to my brother Ron. He was of dutch origin, but lived in Norway. Therefore you can see messages in Norwegian, Dutch, as well as English.
If you have known my brother, no doubt, you have some beautiful or funny memories of him. I intend to collect those memories, because it would be nice, especially for the children, to have a book (which I want to make for them), containing pictures, but also words of and on their father. The idea is, that later in life, for instance when they reach puberty, Ron's age now (34, 2009), or later still, they can read about their father and how other people experienced him. They will know and can read that he loved them very, very much (they meant the world to him), and read about their father's life and character. Somebody proposed to also make a website/blog. This is it.
Please write some words of how you remember him, some anekdote or funny story, maybe a beautiful memory or something you may have learned from my brother, maybe something else.
I'll collect the words and put them in a beautiful book for his children, Sebastian and Pernille.
If you have a story to share with the children, but not on the blog, please e-mail to nicole@(removethis)nicolesegers.nl or if it doesnt work to SeN@(removethis)hasdb.nl
Kind regards, Ron's sister
If you have known my brother, no doubt, you have some beautiful or funny memories of him. I intend to collect those memories, because it would be nice, especially for the children, to have a book (which I want to make for them), containing pictures, but also words of and on their father. The idea is, that later in life, for instance when they reach puberty, Ron's age now (34, 2009), or later still, they can read about their father and how other people experienced him. They will know and can read that he loved them very, very much (they meant the world to him), and read about their father's life and character. Somebody proposed to also make a website/blog. This is it.
Please write some words of how you remember him, some anekdote or funny story, maybe a beautiful memory or something you may have learned from my brother, maybe something else.
I'll collect the words and put them in a beautiful book for his children, Sebastian and Pernille.
If you have a story to share with the children, but not on the blog, please e-mail to nicole@(removethis)nicolesegers.nl or if it doesnt work to SeN@(removethis)hasdb.nl
Kind regards, Ron's sister
Subscribe to:
Posts (Atom)
