Hi Nicole!
It's been a while since I last saw you at the funeral.
I drive past the graveyard every day, and I think of Ron, Karina, the kids, you and your family every time.
And I cannot understand....
As I told you when I first met you at Karina's house, I have only good memories about Ron.
I knew Ron from working in the x-ray dept. where I started in 1999.
He was a fantastic person to be around at work.
He was always very helpful, both towards colleagues and patients.
And always treating people around him very respectfully.
Nothing was a problem, and he was always very hard working.
And he would always tell you how he appreciated your company.
And we told him back.
He was smiling!
He was smiling a lot!
You could see him coming in the hallway with his white coat in a twirl behind him,
he was walking so fast!
And he was smiling!
He was always on the phone with Karina.
When he hang up, he would say "I love you" in Norwegian, a mix of Karina's dialect and the Stavanger-dialect.
Never embarrassed if we could hear him.
I think they were very much in love.
The last time I saw them together, I was in my car on my way home from work.
Karina and Ron came walking holding hands right past my car, but had only eyes for each other.
They had this bright and easy walk, like they were not really touching the ground.
And they looked to be so in love, that I just had to smile!
It was fantastic to see two people so happy and showing it on an ordinary weekday.
This is my last memory of Ron.
I wish I could have some more.
I miss him.
All my best wishes for your work on the blog, Nicole!
Warm regards, Ingrid.
Sunday, 6 December 2009
Herinneringen Arianne
Samen met Ronnie heb ik de MBRT gedaan. De opleiding om op de radiologie of radiotherapie afdeling te gaan werken. Ron woonde toen bij een hospita in huis in Heemstede en ik in een studentenhuis in Haarlem. Ron was niet echt van de gezonde kost. Als ik daar kwam eten, meestal samen met Hetty, kregen we ALTIJD frietjes en kroketten. Hij at nooit wat anders. Op een gegeven moment begreep hij wel dat wij graag gezond aten en dus kocht hij er vanaf toen altijd een krop sla bij.
Hetty en ik hebben ook wel eens gekookt voor hem, omdat we de frietjes een beetje beu waren. We besloten rijst te maken met een saus en in die saus mochten alleen maar geel gekleurde ingredienten. We kochten mais, ananas, gele paprika, ui, perzik stukjes etc. Dat vond hij zo’n grandioos recept en dat kon hij onthouden, dat hij dat ook nog wel eens voor ons heeft gekookt later. We noemden het GEEL. Hij zei altijd: Kom...laten we vanavond weer GEEL eten.
Ron had ook een heel bijzonder theekannetje. Je gooide het gekookte water erin en theeblaadjes en er zat een ingebouwde zeef in zodat de blaadjes niet in je kopje kwamen. Hij had vervolgens een enorme hoeveelheid theesoorten. Ik weet nog dat ik bij hem voor het eerst caramel thee heb gedronken.
Ron hield altijd van gezelligheid. Hij kletste aan 1 stuk door. Hij had nooit de rust om lekker te gaan zitten, maar was altijd in de weer. Tijdens onze eetsessies sprong hij elke minuut op en zei zoiets als: Wil je iets bij de thee? Zal ik de mayo voor je halen? Wil je zout erbij? Ik heb ook wel currie! Zal ik je die foto’s laten zien....etc etc. Hij was altijd bang dat het je aan iets ontbrak of dat hij je moest vermaken.
Ron was erg populair op school. Het lievelingetje van de leraren. Niet dat hij slijmde ofzo, hij was gewoon erg spontaan en opgewekt, altijd. Hij kreeg dan ook de beste stageplaatsen. Altijd in de buurt zodat hij gewoon in z’n studentenkamer kon blijven wonen en weinig reistijd had. Ik was daar wel eens jaloers op. Ik moest stagelopen in Leeuwarden en Blaricum...,
Ron in z’n studententijd
Kerst 1996. Iedereen in mijn studentenhuis had een gerecht gemaakt. Volgens mij had Ron de pindasaus gemaakt!!
In 1998 ben ik getrouwd. Niet volgens de nederlandse tradities, dus gewoon ‘s avonds met vrienden uiteten en de kroeg in. Ron was ook van de partij!
Toen Ronnie naar Noorwegen vertrok werd al snel meegedeeld dat hij Ron genoemd wilde worden. Echt van de 1 op de andere dag was het voorbij met Ronnie. Als je je ook maar even vergistte, kreeg je het direct te horen. Heel stellig!
Ik ben nog op de trouwdag geweest in Noorwegen. Wat had Ron een bleek gezichtje. Hij vond het superspannend. Ik heb Sebastian toen voor het eerst gezien. Ron was zo trots. Op z’n zoon en op z’n vrouw!
Elk jaar als Karina en Ron in Nederland waren probeerden we wat af te spreken. Vaak kreeg ik het 1 dag van te voren te horen wanneer ze nog net een gaatje hadden om af te spreken. Dan moest ik met spoed uren opnemen van m’n werk of een dag vrij vragen. Maar die ontmoetingen waren altijd beregezellig.
Hier waren we in het Eschermuseum in Den Haag. Op Ron’s studentenkamer pronkten de Escher tekeningen overal aan de muur. Dus dit was wel een toepasselijk uitstapje.
Ron en ik hadden voornamelijk email contact, omdat we natuurlijk ver van elkaar woonden. Hij mailde me altijd hoe het met z’n gezin ging. Z’n kinderen waren z’n grote trots. Alle clubjes en sporten die ze deden/doen, hoe het op school ging, hoe de sinterklaasavond was... Ook van de verbouwing van z’n huis kreeg ik steeds updates met foto’s.
Ik ken hem als een enorme spontane, vrolijke, geinteresseerde en lieve vent. Hij bracht een lach op ieders gezicht. Was altijd bezorgd om anderen en altijd gezellig, had veel voor een ander over. Hij vergat zichzelf wel eens. Daarom vond ik het zo leuk voor hem, dat hij zich helemaal in het hardlopen had gestort. Echt zijn ding en hij ging er helemaal voor. Zelfs zijn eetgewoonten waren drastisch veranderd mailde hij me vol trots.
Ik zal hem missen!!
Liefs, Arianne
Hetty en ik hebben ook wel eens gekookt voor hem, omdat we de frietjes een beetje beu waren. We besloten rijst te maken met een saus en in die saus mochten alleen maar geel gekleurde ingredienten. We kochten mais, ananas, gele paprika, ui, perzik stukjes etc. Dat vond hij zo’n grandioos recept en dat kon hij onthouden, dat hij dat ook nog wel eens voor ons heeft gekookt later. We noemden het GEEL. Hij zei altijd: Kom...laten we vanavond weer GEEL eten.
Ron had ook een heel bijzonder theekannetje. Je gooide het gekookte water erin en theeblaadjes en er zat een ingebouwde zeef in zodat de blaadjes niet in je kopje kwamen. Hij had vervolgens een enorme hoeveelheid theesoorten. Ik weet nog dat ik bij hem voor het eerst caramel thee heb gedronken.
Ron hield altijd van gezelligheid. Hij kletste aan 1 stuk door. Hij had nooit de rust om lekker te gaan zitten, maar was altijd in de weer. Tijdens onze eetsessies sprong hij elke minuut op en zei zoiets als: Wil je iets bij de thee? Zal ik de mayo voor je halen? Wil je zout erbij? Ik heb ook wel currie! Zal ik je die foto’s laten zien....etc etc. Hij was altijd bang dat het je aan iets ontbrak of dat hij je moest vermaken.
Ron was erg populair op school. Het lievelingetje van de leraren. Niet dat hij slijmde ofzo, hij was gewoon erg spontaan en opgewekt, altijd. Hij kreeg dan ook de beste stageplaatsen. Altijd in de buurt zodat hij gewoon in z’n studentenkamer kon blijven wonen en weinig reistijd had. Ik was daar wel eens jaloers op. Ik moest stagelopen in Leeuwarden en Blaricum...,
Ron in z’n studententijd
Kerst 1996. Iedereen in mijn studentenhuis had een gerecht gemaakt. Volgens mij had Ron de pindasaus gemaakt!!
In 1998 ben ik getrouwd. Niet volgens de nederlandse tradities, dus gewoon ‘s avonds met vrienden uiteten en de kroeg in. Ron was ook van de partij!
Toen Ronnie naar Noorwegen vertrok werd al snel meegedeeld dat hij Ron genoemd wilde worden. Echt van de 1 op de andere dag was het voorbij met Ronnie. Als je je ook maar even vergistte, kreeg je het direct te horen. Heel stellig!
Ik ben nog op de trouwdag geweest in Noorwegen. Wat had Ron een bleek gezichtje. Hij vond het superspannend. Ik heb Sebastian toen voor het eerst gezien. Ron was zo trots. Op z’n zoon en op z’n vrouw!
Elk jaar als Karina en Ron in Nederland waren probeerden we wat af te spreken. Vaak kreeg ik het 1 dag van te voren te horen wanneer ze nog net een gaatje hadden om af te spreken. Dan moest ik met spoed uren opnemen van m’n werk of een dag vrij vragen. Maar die ontmoetingen waren altijd beregezellig.
Hier waren we in het Eschermuseum in Den Haag. Op Ron’s studentenkamer pronkten de Escher tekeningen overal aan de muur. Dus dit was wel een toepasselijk uitstapje.
Ron en ik hadden voornamelijk email contact, omdat we natuurlijk ver van elkaar woonden. Hij mailde me altijd hoe het met z’n gezin ging. Z’n kinderen waren z’n grote trots. Alle clubjes en sporten die ze deden/doen, hoe het op school ging, hoe de sinterklaasavond was... Ook van de verbouwing van z’n huis kreeg ik steeds updates met foto’s.
Ik ken hem als een enorme spontane, vrolijke, geinteresseerde en lieve vent. Hij bracht een lach op ieders gezicht. Was altijd bezorgd om anderen en altijd gezellig, had veel voor een ander over. Hij vergat zichzelf wel eens. Daarom vond ik het zo leuk voor hem, dat hij zich helemaal in het hardlopen had gestort. Echt zijn ding en hij ging er helemaal voor. Zelfs zijn eetgewoonten waren drastisch veranderd mailde hij me vol trots.
Ik zal hem missen!!
Liefs, Arianne
Memories of Audhild
I have many memories of Ron, but not many including the children. But he often told us about Sebastian and Pernille, how proud he was. One of the last things he said to me was how proud he was that the children were becoming such good swimmers, and he showed a very good picture he had taken of Sebastian swimming. And I also remember him talking in the phone with Pernille, who just lost a tooth. "I`m so proud of you, Pernille!" he said, and I could hear the little girl say (she was talking very loudly:)): "I`m proud of you too, daddy!". I tought this was a very touching moment, and I mentioned it several times for Ron, how nice I thought it was.
We mostly spent time together at work. But a couple of times he invited some of his colleagues to his house for his famous "pommes frites" with mayonnaise! Yummy!
I wanted to share a memory of Ron, and some pictures from that day, and if you want you can use it in the book. If not I thought it would maybe be nice for you to see them anyway. I don`t know Ron`s children very much, and they don`t remember me(I think). But in march 2007 they came with us to Bersagel/Eskeland, a place where my father grew up, and my parents have some houses and a little cottage by the sea. We had a good time, had a barbecue, hot chocolate, and the children played. It was me, David, Monika (Ron`s colleague), Gunnar (Monika`s husband), Anna (their daughter), Ron, Sebastian and Pernille. Sebastian and David played football, and Ron was so proud of Sebastian, all the tricks he could do! After a while we went down by the sea, where the children looked for fish in the sea, shrimps and maybe some crabs? It seemed to be too early in the spring for crabs, but the children were very happy when they managed to catch a little fish! I think they all had a great time! I know I did!
Regards,
Audhild
Audhild: Ron`s colleague (and married to David; who took family photos of Ron and family at Sola, in 2007?)
Audhild wrote to Nicole: It is so nice of you to make a blog about Ron, and also the book for his children. I worked with Ron, and still I feel it is so unreal that he is gone. He was a great colleague, and I miss his smile and his sense of humor, I miss his voice when he shouted : "Good morning, Audhild!", well, I miss everything about him!! I`m glad to have known your brother. He meant a lot to a lot of people. He lives on in our hearts forever.
We mostly spent time together at work. But a couple of times he invited some of his colleagues to his house for his famous "pommes frites" with mayonnaise! Yummy!
I wanted to share a memory of Ron, and some pictures from that day, and if you want you can use it in the book. If not I thought it would maybe be nice for you to see them anyway. I don`t know Ron`s children very much, and they don`t remember me(I think). But in march 2007 they came with us to Bersagel/Eskeland, a place where my father grew up, and my parents have some houses and a little cottage by the sea. We had a good time, had a barbecue, hot chocolate, and the children played. It was me, David, Monika (Ron`s colleague), Gunnar (Monika`s husband), Anna (their daughter), Ron, Sebastian and Pernille. Sebastian and David played football, and Ron was so proud of Sebastian, all the tricks he could do! After a while we went down by the sea, where the children looked for fish in the sea, shrimps and maybe some crabs? It seemed to be too early in the spring for crabs, but the children were very happy when they managed to catch a little fish! I think they all had a great time! I know I did!
Regards,
Audhild
Audhild: Ron`s colleague (and married to David; who took family photos of Ron and family at Sola, in 2007?)
Audhild wrote to Nicole: It is so nice of you to make a blog about Ron, and also the book for his children. I worked with Ron, and still I feel it is so unreal that he is gone. He was a great colleague, and I miss his smile and his sense of humor, I miss his voice when he shouted : "Good morning, Audhild!", well, I miss everything about him!! I`m glad to have known your brother. He meant a lot to a lot of people. He lives on in our hearts forever.
Memories of Henning
Kjære Karina, Sebastian, Pernille og øvrig familie og venner.
Gjennom Rons bortgang har vi alle mistet en kjær venn.
Jeg har kjent Ron i 9 år og han ble raskt en av mine aller beste venner.
Første gang jeg traff Ron var i 2001 da vi begge var hjemme i pappapermisjon med vårt første barn. Da traff vi hverandre på lekeplasser ute, eller hjemme hos hverandre. Vi var begge i samme situasjon og koste oss som hjemmeværende pappaer.
I 2003 begynte vi å trene sammen og vi har løpt uttallige mil og deltatt i mange løp. For å opprettholde konkurransen mellom oss ble det nødvendig for meg å få flere minutters forsprang når vi sprang rundt Stokkavatn. Da visste jeg at Ron kom i fullt firsprang bak meg. De siste årene kom Ron opp på et imponerende nivå og løp maraton under 3 timer. Ron uttrykte at han satte stor pris på at du Karina deltok i løpingen og det fellesskapet det ga dere.
Vi har alltid sett på deg Karina som en unik støttespiller for Ron. Sammen har dere bygd hus og satt to flotte barn til verden. Jeg vil alltid minnes Ron for sin enorme interesse for barna. Våre to familier har vært på mange utflukter sammen, Dalsnuten, Lundsvågen, Trollskogen og jærstrendene for å nevne noen, sist for ca 2 uker siden når vi var på Engøyholmen på familiedag. Her var du den aktive pappaen som vi kjente, du fotograferte, hjalp ungene med å lage seilbåter og var aktivt med i det som ungene ville gjøre. Vi vil gjerne at vi også i fremtiden bruker tid på familieutflukter sammen. Våre barn trives veldig godt i hverandres selskap.
Mine barn husker Ron som en spøkefull og snill person. Vegard sier at han husker at Ron alltid var med i leken sammen med ungene. Oda og Hannah sier at han tøyset alltid med oss og leste bøker når vi var på overnatting.
Jeg vil minnes Ron for hans interesse for andre, replikkene ”Hvordan går det med deg?”, ”Kjekt å se deg” og ”Vil du ha kaffe” var faste spørsmål når jeg kom innom. Han var alltid opptatt av hvordan andre hadde det. Etter at han hadde vært i Nederland kom han innom med spesialiteter, noe som Tamara satt stor pris på.
De siste årene har vi hatt en fast tradisjon på å feire nyttårsaften sammen og det har alltid vært hyggelig.
Ron, du vil alltid ha en plass i hjertet mitt. Jeg satte umåtelig stor pris på det vennskapet vi hadde. Jeg kommer aldri til å glemme deg. Takk for alle stundene jeg fikk dele meg deg.
Henning Verstegen
Gjennom Rons bortgang har vi alle mistet en kjær venn.
Jeg har kjent Ron i 9 år og han ble raskt en av mine aller beste venner.
Første gang jeg traff Ron var i 2001 da vi begge var hjemme i pappapermisjon med vårt første barn. Da traff vi hverandre på lekeplasser ute, eller hjemme hos hverandre. Vi var begge i samme situasjon og koste oss som hjemmeværende pappaer.
I 2003 begynte vi å trene sammen og vi har løpt uttallige mil og deltatt i mange løp. For å opprettholde konkurransen mellom oss ble det nødvendig for meg å få flere minutters forsprang når vi sprang rundt Stokkavatn. Da visste jeg at Ron kom i fullt firsprang bak meg. De siste årene kom Ron opp på et imponerende nivå og løp maraton under 3 timer. Ron uttrykte at han satte stor pris på at du Karina deltok i løpingen og det fellesskapet det ga dere.
Vi har alltid sett på deg Karina som en unik støttespiller for Ron. Sammen har dere bygd hus og satt to flotte barn til verden. Jeg vil alltid minnes Ron for sin enorme interesse for barna. Våre to familier har vært på mange utflukter sammen, Dalsnuten, Lundsvågen, Trollskogen og jærstrendene for å nevne noen, sist for ca 2 uker siden når vi var på Engøyholmen på familiedag. Her var du den aktive pappaen som vi kjente, du fotograferte, hjalp ungene med å lage seilbåter og var aktivt med i det som ungene ville gjøre. Vi vil gjerne at vi også i fremtiden bruker tid på familieutflukter sammen. Våre barn trives veldig godt i hverandres selskap.
Mine barn husker Ron som en spøkefull og snill person. Vegard sier at han husker at Ron alltid var med i leken sammen med ungene. Oda og Hannah sier at han tøyset alltid med oss og leste bøker når vi var på overnatting.
Jeg vil minnes Ron for hans interesse for andre, replikkene ”Hvordan går det med deg?”, ”Kjekt å se deg” og ”Vil du ha kaffe” var faste spørsmål når jeg kom innom. Han var alltid opptatt av hvordan andre hadde det. Etter at han hadde vært i Nederland kom han innom med spesialiteter, noe som Tamara satt stor pris på.
De siste årene har vi hatt en fast tradisjon på å feire nyttårsaften sammen og det har alltid vært hyggelig.
Ron, du vil alltid ha en plass i hjertet mitt. Jeg satte umåtelig stor pris på det vennskapet vi hadde. Jeg kommer aldri til å glemme deg. Takk for alle stundene jeg fikk dele meg deg.
Henning Verstegen
Miss Me - But Let Me Go
Miss Me - But Let Me Go
When I come to the end of the road,
And the sun has set for me,
I want no rites in a gloom-filled room;
Why cry for a soul set free?
Miss me a little - but not too long
and not with your head bowed low,
Remember the love that we once shared.
Miss Me - But Let Me Go.
For this is a journey we all must take,
And each must go alone.
It's all part of the Master's plan,
A step on the road to home.
When you are lonely and sick of heart,
go to the friends we know.
Bury our sorrows in doing good deeds.
Miss Me - But Let Me Go.
Varme tanker fra meg.
Sebastian's teacher.
When I come to the end of the road,
And the sun has set for me,
I want no rites in a gloom-filled room;
Why cry for a soul set free?
Miss me a little - but not too long
and not with your head bowed low,
Remember the love that we once shared.
Miss Me - But Let Me Go.
For this is a journey we all must take,
And each must go alone.
It's all part of the Master's plan,
A step on the road to home.
When you are lonely and sick of heart,
go to the friends we know.
Bury our sorrows in doing good deeds.
Miss Me - But Let Me Go.
Varme tanker fra meg.
Sebastian's teacher.
A smile - Serge
A smile is such a precious expression
A smile is not just a laugh
The difference is the warmth a smile spreads
In times as these so tough
Ron had this precious smile
The twinkling in his eyes when he was talking to you
You could feel the warmth spreading
There’s nothing else he needed to do
Wouldn't the world be much nicer
with such a smile so meaningful I believe ?
So why wait for tomorrow
and share a smile with those in grief.
Let us remember
Ron’s smile this loving way
So it can comfort us
on any sadful day
Serge
A smile is not just a laugh
The difference is the warmth a smile spreads
In times as these so tough
Ron had this precious smile
The twinkling in his eyes when he was talking to you
You could feel the warmth spreading
There’s nothing else he needed to do
Wouldn't the world be much nicer
with such a smile so meaningful I believe ?
So why wait for tomorrow
and share a smile with those in grief.
Let us remember
Ron’s smile this loving way
So it can comfort us
on any sadful day
Serge
Kjære gode Ron - Knut
Du e kje blant oss merr, du va ein gode venn
Men eg har et håb om å treffa deg igjen
Me tenke gode tankar om tiå så va
Sånne gode minner e sabla gode å ha
Ud på tur eller kaffi på terrassen
Uansett ka, så va du i gassen
Verken Karina eller du, va vanskelige å be
"Gje oss fem minutt, me blir med"
Du spøkte og lo, hadde alltid någe å sei
Og trengte eg hjelp, fekk eg aldri nei
Den snillaste maen så gjekk i to sko
Du va der for andre, du va bare god
Du gjorde alt du kunne, for ungene dine
Det du gjorde for de, gjorde du og for mine
Kasper sa: "Ron va min beste voksne venn"
Dette kunne mange sagt om og om igjen
Kjærlige, snille, omtenksom og grei
Du romma så mye, du viste andre vei
For meg va du ein sanne helt
Eg ville vært som deg viss eg kunne velgt
Me kjente deg ikkje lenge, ungane, eg og Siv
Men du har fått ein store plass i våre liv
Eg har mysta ein kompis, så va viktige for meg
Du stilte alltid opp, du va deg
Du vil alltid ha ein plass i hjerta mitt
Eg vett at eg og hadde ein plass i ditt
Eg vil for alltid savna deg, snille, gode Ron
Du va den du va, og derfor blir det sånn
Knut
Men eg har et håb om å treffa deg igjen
Me tenke gode tankar om tiå så va
Sånne gode minner e sabla gode å ha
Ud på tur eller kaffi på terrassen
Uansett ka, så va du i gassen
Verken Karina eller du, va vanskelige å be
"Gje oss fem minutt, me blir med"
Du spøkte og lo, hadde alltid någe å sei
Og trengte eg hjelp, fekk eg aldri nei
Den snillaste maen så gjekk i to sko
Du va der for andre, du va bare god
Du gjorde alt du kunne, for ungene dine
Det du gjorde for de, gjorde du og for mine
Kasper sa: "Ron va min beste voksne venn"
Dette kunne mange sagt om og om igjen
Kjærlige, snille, omtenksom og grei
Du romma så mye, du viste andre vei
For meg va du ein sanne helt
Eg ville vært som deg viss eg kunne velgt
Me kjente deg ikkje lenge, ungane, eg og Siv
Men du har fått ein store plass i våre liv
Eg har mysta ein kompis, så va viktige for meg
Du stilte alltid opp, du va deg
Du vil alltid ha ein plass i hjerta mitt
Eg vett at eg og hadde ein plass i ditt
Eg vil for alltid savna deg, snille, gode Ron
Du va den du va, og derfor blir det sånn
Knut
Subscribe to:
Posts (Atom)
