Hetty en ik hebben ook wel eens gekookt voor hem, omdat we de frietjes een beetje beu waren. We besloten rijst te maken met een saus en in die saus mochten alleen maar geel gekleurde ingredienten. We kochten mais, ananas, gele paprika, ui, perzik stukjes etc. Dat vond hij zo’n grandioos recept en dat kon hij onthouden, dat hij dat ook nog wel eens voor ons heeft gekookt later. We noemden het GEEL. Hij zei altijd: Kom...laten we vanavond weer GEEL eten.
Ron had ook een heel bijzonder theekannetje. Je gooide het gekookte water erin en theeblaadjes en er zat een ingebouwde zeef in zodat de blaadjes niet in je kopje kwamen. Hij had vervolgens een enorme hoeveelheid theesoorten. Ik weet nog dat ik bij hem voor het eerst caramel thee heb gedronken.
Ron hield altijd van gezelligheid. Hij kletste aan 1 stuk door. Hij had nooit de rust om lekker te gaan zitten, maar was altijd in de weer. Tijdens onze eetsessies sprong hij elke minuut op en zei zoiets als: Wil je iets bij de thee? Zal ik de mayo voor je halen? Wil je zout erbij? Ik heb ook wel currie! Zal ik je die foto’s laten zien....etc etc. Hij was altijd bang dat het je aan iets ontbrak of dat hij je moest vermaken.
Ron was erg populair op school. Het lievelingetje van de leraren. Niet dat hij slijmde ofzo, hij was gewoon erg spontaan en opgewekt, altijd. Hij kreeg dan ook de beste stageplaatsen. Altijd in de buurt zodat hij gewoon in z’n studentenkamer kon blijven wonen en weinig reistijd had. Ik was daar wel eens jaloers op. Ik moest stagelopen in Leeuwarden en Blaricum...,
Ron in z’n studententijd
Kerst 1996. Iedereen in mijn studentenhuis had een gerecht gemaakt. Volgens mij had Ron de pindasaus gemaakt!!
In 1998 ben ik getrouwd. Niet volgens de nederlandse tradities, dus gewoon ‘s avonds met vrienden uiteten en de kroeg in. Ron was ook van de partij!
Toen Ronnie naar Noorwegen vertrok werd al snel meegedeeld dat hij Ron genoemd wilde worden. Echt van de 1 op de andere dag was het voorbij met Ronnie. Als je je ook maar even vergistte, kreeg je het direct te horen. Heel stellig!
Ik ben nog op de trouwdag geweest in Noorwegen. Wat had Ron een bleek gezichtje. Hij vond het superspannend. Ik heb Sebastian toen voor het eerst gezien. Ron was zo trots. Op z’n zoon en op z’n vrouw!
Elk jaar als Karina en Ron in Nederland waren probeerden we wat af te spreken. Vaak kreeg ik het 1 dag van te voren te horen wanneer ze nog net een gaatje hadden om af te spreken. Dan moest ik met spoed uren opnemen van m’n werk of een dag vrij vragen. Maar die ontmoetingen waren altijd beregezellig.
Hier waren we in het Eschermuseum in Den Haag. Op Ron’s studentenkamer pronkten de Escher tekeningen overal aan de muur. Dus dit was wel een toepasselijk uitstapje.
Ron en ik hadden voornamelijk email contact, omdat we natuurlijk ver van elkaar woonden. Hij mailde me altijd hoe het met z’n gezin ging. Z’n kinderen waren z’n grote trots. Alle clubjes en sporten die ze deden/doen, hoe het op school ging, hoe de sinterklaasavond was... Ook van de verbouwing van z’n huis kreeg ik steeds updates met foto’s.
Ik ken hem als een enorme spontane, vrolijke, geinteresseerde en lieve vent. Hij bracht een lach op ieders gezicht. Was altijd bezorgd om anderen en altijd gezellig, had veel voor een ander over. Hij vergat zichzelf wel eens. Daarom vond ik het zo leuk voor hem, dat hij zich helemaal in het hardlopen had gestort. Echt zijn ding en hij ging er helemaal voor. Zelfs zijn eetgewoonten waren drastisch veranderd mailde hij me vol trots.
Ik zal hem missen!!
Liefs, Arianne
No comments:
Post a Comment