Herinneringen - oom Kees en tante Riet

Ron Segers, als 2e kind geboren in Roosendaal en Nicole had een broertje erbij. Jeanneke en Leon, de ouders, waren zeer gelukkig. Er zijn tenslotte maar twee soorten hé: een man en een vrouw. Geboren 24 september 1975 onder het gesternte Weegschaal.

Voor Pernille en Sebstian willen wij in woord en gedachte iets neerzetten, maar ook voor Karina, Leon, Jeanneke en anderen die van Ron houden. Ron was een man die heel vaak zijn gesternte volgde. Afwegen, balans probeerde te zoeken. Balanceren en Evenwicht is een levenskunst.

Jeanneke vroeg aan mij "Kees wil jij peetoom zijn?" "Ja natuurlijk!" Ik blij en ik heb geprobeerd Ron te volgen zoveel als mogelijk. Ook al was hij ver weg van mij, maar ook weer dichtbij als je hem sprak. Gewoon direct als hij in Roosendaal was en dat is zeker de eerste 16 jaar geweest. Vaak ging hij naar het graf van mijn vader zijn opa en verzorgde het graf en buurtte even met hem zoals hij dat ook deed met veel mensen die hem lief waren.

Daarna via Haarlem waar hij Karina tegenkwam. Samen besloten ze zich te vestigen in Noorwegen. En dan was hij ver weg maar Telefonie en de Post (PTT) waren een goed hulpmiddel om contact met hem te hebben.

Ron was informerend, direct en harmoniserend en zijn gevoelswaarde voor de andere mens lag zeer hoog en of dat nu familie, vrienden, collega’s of patiënten waren maakte niet uit. Hij was aanwezig met zijn lengte, zijn krachtige uitstraling en toch ook weer zijn verlangen naar de roots: Nederland.

Ik had het geluk als Peetoom uitgenodigd te worden met tante Riet voor zijn huwelijk. Helaas kon tante Riet er niet bij zijn en ben ik alleen gegaan. Mooi en apart, voor mij als ambtenaar van de burgerlijke stand, als oom en genietend van de natuur en omgeving en mijn eerste vliegreis.

Ron had de Noorse cultuur zich snel eigen gemaakt in zeer korte tijd. Trots zei hij tegen mij: “oom Kees, ik was wel zenuwachtig maar ik heb de inburgering gehaald en heb dus een definitieve verblijfsvergunning.”
En toch wilde hij graag, toen de kinderen Sebastian en Pernille geboren waren, een stukje Nederlandse cultuur overbrengen: o.a. het Sinterklaasfeest. Dat werd ook altijd een feest met alle toeters en bellen.

Hij belde vaak naar Nicole en zijn moeder en vader. Hij verlangde op een gegeven moment toch wel erg naar Nederland. Met het hele gezin zouden ze komen, en dat lukte niet. Dat vonden we erg jammer.

Hij ging hardlopen en werd een goede loper met goede tijden op de halve en de hele marathon en hij was trots op het behaalde resultaat en liet de tijd dan ook weten! Trots waren ook zijn vader en moeder daarop. Onze Ron!
Hij kon tijdens het lopen lekker zijn gedachten laten gaan soms oneindig niets, afzien, soms nadenkend. Ik weet niet wat….

Maar een mooie, jonge man heeft afscheid genomen van het aardse, te vroeg, te snel voor iedereen om hem heen en ook voor hemzelf. Ik hoop, en tante Riet ook, dat ze hem daarboven, als je er in gelooft, op zullen vangen: Opa en oma de Klerk, opa en oma Segers en de vader van Karina. Helaas Ron, konden wij niet bij je afscheid zijn in levende lijve maar wel in onze gedachten en zo leef je bij ons ook voort hier op deze aardse wereld.

Sebastian, Pernille, Wij hopen dat je de Nederlandse taal blijft oefenen naast het Noors. Dan kunnen we jullie zeggen: wij zijn blij jullie papa, Ron, gekend te hebben! Net als iedereen hadden wij hem langer onder ons willen hebben. Wij missen hem.

Lieve groeten van tante Riet en oom Kees.