Til minne

I anledning at det var gått et år siden Ron døde, skrev jeg en artikkel som jeg fikk publisert i Stavanger Aftenblad. Her er teksten som sto i avisa:

Til minne om Ron Segers

Den 1.oktober er det ett år siden vår kjære venn, Ron Segers, døde. Han ble kun 34 år gammel. Et år med mye savn etter en god venn. Ron ble født i Roosendaal i Nederland 24.september 1975 og flyttet til Norge i 1998. Ron giftet seg med Karina i 2000 og sammen fikk de to flotte barn, Sebastian og Pernille. Han utdannet seg i Nederland til radiograf/stråleterapeut, var på Erasmusutveksling i Norge, og det var slik han traff sin kjære Karina. Ron og Karina delte mange interesser innenfor blant annet trening og friluftsliv. Ron jobbet med kreftpasienter på universitetssjukehuset i Stavanger og var høyt respektert for sin kompetanse. På fritiden gikk mye tid med til løping og annen trening. Han var en dyktig langdistanseløper og i Stavanger i 2008 klarte han for første gang å komme i mål på under 3 timer på helmaraton. Han deltok også i maratonløp både i Stockholm og Rotterdam. Jeg minnes mange hyggelige og gode treningsøkter sammen. I flere år hadde vi fast trening sammen rundt Stokkavatn på søndagskveldene. Vi var mange som løpte sammen med Ron, men han trente betydelig mer enn oss andre, så vi var nødt til å fordele det på flere. Alle vi som kjente Ron vil huske ham for hans gode humør og gjestfriheten hans. Alltid en hyggelig kommentar på lur. Ron var aktiv sammen med barna sine, både aktiviteter og turer i naturen. Under bisettelsen i Tjensvoll kapell den 8.oktober var familie, slekt, venner, kollegaer og alle som kjente Ron samlet i en fullsatt kirke for å ta farvel. Ett år har gått, men du er i tankene våre hver dag. Vi savner deg. Tusen takk, Ron, for mange minneriker stunder. Du vil alltid leve videre i våre liv.


På vegne av alle dine venner

Henning Furu Verstegen

Ron at work

Ron's colleague has sent me some pictures, which I'd like to share with you! They are great and resemble the atmosphere in stories I've heard from other colleagues as well. I took the liberty to join the two e-mails she has sent to one version:

Hi Nicole!

My name is Anette, and I was a colleague of Ron for about one year! I tried to send some pictures of Ron last year, but your e-mail didn't work. So I try again! :)

The images are mostly from work, but one is from the Christmas party in 2008.
We had some great fun together! :)
Ron was great at his job
and was the one who got everyone in a good mood.
The patients loved him, especially the older ladies :)

He is greatly missed.

Best regards,

Anette A. Endresen







Het laatste gesprek.

Lieve Ron,

Het is precies een jaar geleden dat ik je sprak. Het eerste waar je naar vroeg was Luc. Ik antwoordde dat het goed met hem ging en bedacht na ons gesprek pas dat ik helemaal vergat te vertellen dat Luc zo dapper was geweest bij zijn eerste prikjes. Ik wilde het liever over jou hebben. We hadden een goed gesprek, waar ik nog vaak aan terugdenk.

Het is heel zwaar zonder jou. Je was een belangrijke spil in onze familie. Ik mis je gigantisch. Ik kan het wel uitschreeuwen! Ik heb het er wel eens over met mensen, ze zeggen: van je kinderen hou je onvoorwaardelijk. Maar je moet weten, dat ik ook onvoorwaardelijk van jou hou. Dat was ook het laatste wat we tegen elkaar zeiden: "Ik hou van jou".

Liefs,
je zus, Nicole

Ron en Luc | Ron og Luc

Een dik jaar geleden... wat was het fijn!

About a year ago... everything was fine!

Mooi he?

Beautiful aren't they?



Op vakantie zonder Ron | On vacation without Ron

In 2008 zijn we met z'n allen naar Venetië gegaan: papa en mama, Ron, Karina, Sebastian, Pernille, Marc en ik. Het was een erg bijzondere vakantie, waarin ik de kinderen echt beter heb leren kennen weer. Fijne herinneringen aan het kinder-dansen, waarbij mama en ik het niet droog hielden, maar ook Ron zichtbaar genoot. "Tjoeke Tjakke" was een grote hit. Ron en ik hebben nog flink op internet zitten zoeken om dat terug te vinden!

Nu komende vakantie gaan we met Karina, de kinderen, papa en mama en wij... zonder Ron. Met gemengde gevoelens ga ik op vakantie. Fijn om iedereen weer te zien, maar niet iedereen is daar...

pappa

Pappan min var god å kose med. Han kilte meg ofte og pleide å spørre "hou je van me" (=elsker du meg)med rase-stemme, og jeg svarte nei sånn at han kilte meg, helt til jeg måtte si ja:)
Så skjærte han maten min som en motorsag - det va kjempeløye.
Når han skulle legge meg, holdt han opp dyna sånn at det så ut som om han skulle dette på meg, men han gjor ikke det...:) Jeg sa en gang til helt til han ikke ville mer.
På bursdagene kastet vi vannballonger på han. Det var gøy. Han kledte seg ut som pirat for at vi skulle lete etter skatter. Han tøyset mye med meg og gjorde bursdagene kjempegøy.
Vi gikk ofte på tur sammen, det var også gøy, spesielt når pappa og mamma jogget og Sebastian og jeg syklet.
Gjett hvem som var morgenful i vår familie? - det var pappa det. Da vekte han ofte meg og spurte om vi skulle trene sammen. En gang forslo jeg at vi skulle ha på musikk, og det syntes han var en kjempegod ide.
Jeg savner pappa og jeg elsket han mye og var glad i han.

Pernille

--------------------------------------------------------------------
Het was goed om te kroelen met mijn papa. Hij heeft mij vaak gekieteld en hij vroeg "hou je van me" met een gekke stem, en ik heb nee geaantword zo dat hij mij kietelt helemaal tot ik ja heb gezegd.
Toen deed hij mijn eten snijen net als een motorzaag - dat was leuk.
Als hij mij in bed ging brengen, hield hij de deken vast net als of het lijkt dat hij op mij zou vallen, maar dat deed hij niet. Dat gebeurde keer op keer.
Op verjaardagen heeft hij zich verkleed als een piraat, omdat we schatten zullen zoeken. Hij heb veel gek met mij gedaan, en hij heb die verjaardagen heel leuk gedaan.
We hebben vaak tochten samen gemaakt, dat was ook leuk. Speciaal als papa en mama hard gelopen hebben en Sebastian en ik meefietsten.
Weet je wie morgen-vogel bij ons was? - dat was ons papa. Toen deed hij mij wakker en vroeg of ik mee willen doen met treinen. Een keertje heb ik voorgesteld dat we muziek dan aandeed, en dat vond papa een heel goed idee!
Ik mis mijn papa en ik hou van hem en heb hem heel lief.

Pernille

pappan min

pappan min
Pappa var god til å le og god til å tøyse. Han pleide å si at jeg var hans beste venn, og det pleide jeg også å si. Noen ganger leste han Pinkeltje bøker. Det var kjekt å høre på.
Han pleide å kile meg....
På bursdagene pleide vi å kaste vannballonger på han - han gjorde det veldig kjekt.

I bassenget var han god til å leke, men han ville også at jeg skulle trene og han lærte meg å stupe. Han trente meg på en spesiell måte og lærte meg hvordan jeg skulle gjøre det.
Han pleide å ta meg med når han løp. Da syklet jeg, og han sa jeg hadde stålkondis.

Han var den beste pappan i hele verden. Han var en av de beste tingene en kan ha i hjertet sitt. Jeg savner han veldig mye.

Sebastian

--------------------------------------
Mijn vader was goed in lachen en heel goed geck maken.
Hij vaak zij tegen mij dat ik zijn beste vriend was, en dat zij ik ook tegen hem.
Af en toe hebt hij Pinkeltje voor mij vorgelezen. Dat was leuk.
En vaak deed hij mij kitelen....

Op verjaardagen mogen wij waterbalonnen op hem gooien ......hij makte het heel leuk.

I de swembad was hij heel goed in spelen met mij, maar hij wouw ook dat ik zou treine en hij hebt mij gelert te deuken. Hij heeft mij in een heel special maaner, hoe ik het zou doen.

Ik mog met hem gaan als hij zou hardlopen. Dan deed ik fietzen, en hij zij dat ik staalkondis had!
Hij was de beste vader in de wereld. Hij is een van de beste dingen dat je in je hart kan hebben. Ik mis hem heel veel.

Sebastian

Flying High

Mijn broer en ik hielden er enorm van om samen te lachen. De flauwste films! Ron en ik keken het liefst Flying High toen we tieners waren. De film heet eigenlijk Airplane! http://en.wikipedia.org/wiki/Airplane!

Ik weet nog goed dat we dan op de kleine tafel zaten voor de TV, ieder een bakje chips op schoot, woensdagmiddag.
De kunst was dan zo snel mogelijk te voorspellen wat de volgende scene was. Geweldig vonden we dat! Ook nieuwe-dingen-die-gebeuren-in-de-achtergrond ontdekken was een sport! Tot de 5e keer dat we hem keken, zagen we nog iets nieuws in de achtergrond gebeuren!

Uiteindelijk hebben we zowel "Flying High 1" als "Flying High 2 - the sequel" wel meer dan 20 keer gezien! En ALS we het beu waren, dan keken we gewoon de film "Young Doctors in Love"!

______________________________________________________________

My brother and I loved to laugh! When we were in our teens, our favourit movie was "Flying High"! The official name of this movie was Airplane! http://en.wikipedia.org/wiki/Airplane!

I remember well, sitting on the small table, in front of the television, each of us with a small bucket of crips on our laps, on a wednesdayafternoon...
We both practised the art of predicting the next scene. We loved to do that! Also discovering new-things-that-are-happening-in-the-background was kind of a sports to us! The fifth time we saw the movie we still found something new!

In the end we saw both "Flying High 1" and "Flying High 2 - the sequel" over 20 times! And IF we were tired of Flying High we would just watch "Young Doctors in Love"!

Herinneringen - oom Kees en tante Riet

Ron Segers, als 2e kind geboren in Roosendaal en Nicole had een broertje erbij. Jeanneke en Leon, de ouders, waren zeer gelukkig. Er zijn tenslotte maar twee soorten hé: een man en een vrouw. Geboren 24 september 1975 onder het gesternte Weegschaal.

Voor Pernille en Sebstian willen wij in woord en gedachte iets neerzetten, maar ook voor Karina, Leon, Jeanneke en anderen die van Ron houden. Ron was een man die heel vaak zijn gesternte volgde. Afwegen, balans probeerde te zoeken. Balanceren en Evenwicht is een levenskunst.

Jeanneke vroeg aan mij "Kees wil jij peetoom zijn?" "Ja natuurlijk!" Ik blij en ik heb geprobeerd Ron te volgen zoveel als mogelijk. Ook al was hij ver weg van mij, maar ook weer dichtbij als je hem sprak. Gewoon direct als hij in Roosendaal was en dat is zeker de eerste 16 jaar geweest. Vaak ging hij naar het graf van mijn vader zijn opa en verzorgde het graf en buurtte even met hem zoals hij dat ook deed met veel mensen die hem lief waren.

Daarna via Haarlem waar hij Karina tegenkwam. Samen besloten ze zich te vestigen in Noorwegen. En dan was hij ver weg maar Telefonie en de Post (PTT) waren een goed hulpmiddel om contact met hem te hebben.

Ron was informerend, direct en harmoniserend en zijn gevoelswaarde voor de andere mens lag zeer hoog en of dat nu familie, vrienden, collega’s of patiënten waren maakte niet uit. Hij was aanwezig met zijn lengte, zijn krachtige uitstraling en toch ook weer zijn verlangen naar de roots: Nederland.

Ik had het geluk als Peetoom uitgenodigd te worden met tante Riet voor zijn huwelijk. Helaas kon tante Riet er niet bij zijn en ben ik alleen gegaan. Mooi en apart, voor mij als ambtenaar van de burgerlijke stand, als oom en genietend van de natuur en omgeving en mijn eerste vliegreis.

Ron had de Noorse cultuur zich snel eigen gemaakt in zeer korte tijd. Trots zei hij tegen mij: “oom Kees, ik was wel zenuwachtig maar ik heb de inburgering gehaald en heb dus een definitieve verblijfsvergunning.”
En toch wilde hij graag, toen de kinderen Sebastian en Pernille geboren waren, een stukje Nederlandse cultuur overbrengen: o.a. het Sinterklaasfeest. Dat werd ook altijd een feest met alle toeters en bellen.

Hij belde vaak naar Nicole en zijn moeder en vader. Hij verlangde op een gegeven moment toch wel erg naar Nederland. Met het hele gezin zouden ze komen, en dat lukte niet. Dat vonden we erg jammer.

Hij ging hardlopen en werd een goede loper met goede tijden op de halve en de hele marathon en hij was trots op het behaalde resultaat en liet de tijd dan ook weten! Trots waren ook zijn vader en moeder daarop. Onze Ron!
Hij kon tijdens het lopen lekker zijn gedachten laten gaan soms oneindig niets, afzien, soms nadenkend. Ik weet niet wat….

Maar een mooie, jonge man heeft afscheid genomen van het aardse, te vroeg, te snel voor iedereen om hem heen en ook voor hemzelf. Ik hoop, en tante Riet ook, dat ze hem daarboven, als je er in gelooft, op zullen vangen: Opa en oma de Klerk, opa en oma Segers en de vader van Karina. Helaas Ron, konden wij niet bij je afscheid zijn in levende lijve maar wel in onze gedachten en zo leef je bij ons ook voort hier op deze aardse wereld.

Sebastian, Pernille, Wij hopen dat je de Nederlandse taal blijft oefenen naast het Noors. Dan kunnen we jullie zeggen: wij zijn blij jullie papa, Ron, gekend te hebben! Net als iedereen hadden wij hem langer onder ons willen hebben. Wij missen hem.

Lieve groeten van tante Riet en oom Kees.

Memory of Kristin Iversen

We had shrimps at work here the other day, when I remembered once we were at a job trip. Ron as a Dutch king of mayonaisse was assigned the responsibility of getting mayo for an evening meal consisting of white bread and shrimps with lemon and mayo for 25 people. He considered 1 squize-packet to be sufficient, but this was a huge miss, as many Norwegians eat the shrimps and mayo half-n-half in this manner. This culture collision was a reocurring theme as soon as french fries and mayo was mentioned by Ron to promote the dutch solution. :-)

Kristin Iversen, colleague of Ron

Spelen met de kinderen! | Play with the kids!

Vandaag was ik met Luc aan het spelen, vlak voor onze jongen naar bed moest. Hij is bijna 6 maanden oud en spelletjes als afzetten tegen de spiegel, gekke bekken trekken, hoog gillen en zwieren of springen zijn helemaal favoriet! Marc moest ineens lachen: "nu moet ik echt aan Ron denken", zei hij. Ik lach, want ook ik herinner me hoe Ron lekker met de kinderen om de tafel aan het rennen was, vlak voor bedtijd, in Roosendaal. Elkaar pakken en spook-geluiden maken. De kinderen vonden het prachtig en waren helemaal hyper!
... en dat lag dus echt niet aan teveel snoep/chocolade van oma ;-)  

Ik ben altijd heel trots geweest op Ron hoe hij met de kinderen omging. Luiers verschonen, naar bed, tanden poetsen, netjes spulletjes opruimen, huiswerk en leren tellen en rekenen... overal maakte hij een spel van! We hebben wat afgelachen! Ik snapte er niets van hoe hij dat kon. Zo leuk als hij de kinderen kon laten lachen. Dat was echt heerlijk!

Ron's zus, Nicole


Today, I was playing with Luc, right before bedtime. He's almost 6 months old and he just loves games like pushing himself away from the mirror, making silly faces, screaming really high, and swinging or jumping! Marc was laughing all of a sudden: "now you really remind me of Ron," he said. I laughed about it, because I also remembered how Ron and the children would run around the table in Roosendaal, right before bedtime. Trying to grab each other and making ghost-noises. The children loved it and were totally filled with adrenaline!
... so it wasn't grandmothers cookies and chocolate all along   ;-)

I've always been proud with the way Ron handled (his) children. Changing diapers, going to bed, brushing teeth, clearing stuff off the floor, making homework, and learning to count and calculate... he made a game out of everything! We laughed a lot! I really didn't understand how he was able to pull that off! It was amazing how he could get the children to laugh like that. It was great!

Ron's sister, Nicole

Voor Ron - Tante Monique

Ron ik mis je mailtjes want dat waren onze meeste contacten de laatste jaren.


Wat ik nu nooit meer zal kunnen doen is je een bereomhelzing geven en zo'n vieze natte slebberzoen.

Als kind baalde je ervan als ik dat deed, want dan veegde je meteen je gezicht af en zag je "bah wat vies" als uitdrukking.

Later werd dat min of meer iets speciaals tussen ons als ik je weer zag rond de Sinterklaastijd. Ik wipte dan even langs bij Jeanneke en Leon om je weer te zien.

Van je jeugd weet ik eigenlijk niet meer zoveel. Wel dat het een periode heeft geduurd voor je me kon verslaan met het "luchthockeyspel" wat we deden naast het bowlen met de verjaardag van ons ma, jouw oma. Dat je veel van Tamara gehouden hebt.

Ik mis je en ik heb nog steeds veel verdriet om iedereen, om jou maar ook om je naasten.

Ik hoop dat je nu rust hebt en je je veilig voelt en dat je als 'Beschermengel" over je kinderen waakt.

Een dikke vette kus van hier uit met tranen, want het verdriet is er nog en dat zal nog wel even blijven hangen vrees ik.

Liefs je tante Monique